'De eenzaamheid van de priemgetallen' - en daarmee is alles gezegd

Net zoals in 'De hemel verslinden' liet Paolo Giordano me kennis maken met mensen en levens die mijn pad tot nu toe nooit kruisten. Hij slaagt er telkens in om me een onbehaaglijk, doch warm en aangenaam gevoel te geven bij het lezen van zijn romans. Misschien komt dit wel door het feit dat zijn personages zich vaak vereenzelvigen met hun 'lot'. Ondanks het feit dat je als lezer talloze malen het gevoel hebt dat je een van beide hoofdpersonages eens goed moet wakker schudden, loopt alles uiteindelijk zoals het altijd had moeten lopen - althans volgens hen.

De titel geeft bijna één op één mee waar het boek over gaat, alleen weet je dat waarschijnlijk enkel nadat je het boek gelezen hebt. Ik las het boek uit in drie dagen. Het is geweldig vlot geschreven en ondanks de vrij donkere en intense passages, wil je niets anders dan verder lezen. Donkere boeken zijn vaak niet aan mij besteed, maar deze is alvast een uitzondering op de regel. Zeker het lezen waard!