Burlesk, kolderiek, maf!

Met Marnix Peeters is het zoals met Herman Brusselmans: je bent vóór of je bent tegen. Je houdt ervan of je walgt ervan. Weinig ruimte voor nuance. En reken mij maar tot de eerste categorie, voor beide schrijvers.

Zoals we het ondertussen al van hem gewend zijn, voert Peeters ook in zijn laatste boek vrouwonvriendelijke, homofobe en racistische karikaturen ten tonele die de meest absurde avonturen beleven, je kan het zelfs geen avonturen noemen, eerder tijdverdrijf, gelukkige of ongelukkige samenloop van omstandigheden. Maar net door die klucht vol overdrijving wordt de maatschappij in haar blootje gezet.

Want wat zegt het over jou als lezer als je niet verontwaardigd reageert op racistische uitlatingen, als je moet toegeven dat je over bepaalde (dikke, domme, lelijke) mensen ook al eens minder fraaie opmerkingen hebt gezegd, zelfs al heb je die opmerkingen niet eens luidop durven uiten … je hebt ze toch minstens in je gedachten toegelaten.

Daarom is ook dit boek van Peeters op twee niveaus te lezen: oppervlakkig, waarbij je je kan doodergeren aan de karikaturen met hun platvloerse taal, of je doorprikt deze laag en je begint na te denken over het hoe en waarom. Al denk ik dat het in de eerste plaats te bedoeling is van de auteur om te shockeren en de lezer een spiegel voor te houden. En daar schrik je soms wel van!