Intrigerend moordmysterie

Hoor je als thrillerlezer de namen Washington Poe en Tilly Bradshaw uitspreken, dan denk je bijna automatisch aan de Engelse misdaadauteur M.W. Craven (zeg maar Mike). De laatste gelofte is het zevende deel, waarin het unieke duo protagonisten een glansrol vertolkt. Net zoals de vorige delen is dit boek eveneens los te lezen. Toch moet hier even een korte, onschuldige spoiler aan worden toegevoegd: het boek bevat een personage uit deel zes (De genadestoel). Craven vond deze figuur veel te leuk en wilde er nog een keer over schrijven.

In Gretna Green, een Schots dorp, is een bruiloft aan de gang. Enkele tellen nadat de bruid haar ring mag dragen, schiet een sluipschutter haar koelbloedig neer. Het ongelukkige slachtoffer is niet het eerste en zeker niet het laatste. Inmiddels heeft de moordenaar zeventien doden op zijn geweten. Het hele land staat op stelten; de inwoners voelen zich niet langer veilig.

Wie probeert de onverbiddelijke seriemoordenaar stoppen? Het antwoord is eenvoudig: speurneuzen Washington Poe en Tilly Bradshaw. Zo eenvoudig is de klus evenwel niet. De dader moet zijn eerste fout nog maken; zolang blijft hij buiten schot.

‘Dus hield hij zijn gedachten voor zich en dacht hij na over de sluipschutter die nog steeds vrij rondliep – en over dat ze nog geen stap dichter bij zijn arrestatie waren.’

De korte proloog en het eerste hoofdstuk van De laatste gelofte zorgen alvast voor opgetrokken wenkbrauwen. Je voelt de schok en denkt wellicht dat het echt niet mogelijk is wat je leest. Verwarring troef, er is echter geen tijd om hierover na te denken. De schrijver keert terstond een paar weken terug in de tijd. Hij pakt bij de lurven en sleurt je tegen wil en dank mee in een intrigerend moordmysterie.

Samen zijn ze sterk en onverwoestbaar, Poe en Tilly. Deze eerste hanteert een eigen scherpe vorm van humor, terwijl de sociaal onbeholpen Tilly gevat repliceert. Het is genieten van hun gehakketak. Dit levert immers een intrigerende chemische reactie op. Hun interactie staat garant voor overheerlijk leesvoer. Zoals steeds hanteert Craven een heel toegankelijke stijl en zet korte hoofdstukken neer. Het bevordert zowel het leesplezier en stimuleert de vaart. Hij vertelt op een nonchalante, heldere manier. Qua plot, psychologische diepgang, spanning en verrassende wendingen, blijf je niet op je honger zitten. De trouwe fans van de serie – die aldus beschikken over een heel ruime voorkennis – zouden waarschijnlijk de uiteindelijke afwikkeling vooraf kunnen voorspellen. Het is in elk geval een enig minpuntje. In de laatste honderd pagina’s krijg je alles wat voorafgaat prima uitgelegd. Positief is dat de lezer af en toe onder de hersenpan van de seriemoordenaar kan kruipen.

Met De laatste gelofte schiet Craven nogmaals goed raak.