Een psychopaat aan het werk
Met KIL brengt de Antwerpse schrijver Johnny Bollé reeds zijn tiende spannende boek uit. Andermaal schiet hij een stevig psychologisch ingekleurd misdaadverhaal af op zijn lezers.
Op een drietal bijzondere locaties in Italië: Lazise en rond het Gardameer, alsook in Rome, maak je uitvoerig kennis met alle betrokkenen. Paloma en haar dochter Coco nemen hun intrek op het landgoed van de welgestelde familie Rossi. Ver weg van haar kleine appartement in Rome, start Paloma een nieuwe carrière als privélerares voor Cassie, de dochter des huizes en tegelijk voor dochter Coco. Bij de Rossi’s is niets wat het lijkt; bizarre voorvallen doen zich voor, ook hangt er een gure en bovenal mysterieuze sfeer. Pater familias, Frederico Rossi, is meestal op reis en de man wordt blijkbaar niet erg gemist tijdens zijn langdurige afwezigheden. Wat is zijn geheim?
Tevens kruip je – met of zonder tegenzin - in het brein van een mysterieuze vrouw, de ik-verteller. Ze houdt uitsluitend van zichzelf en, als het niet anders kan, gaat ze over lijken. Zonder maar één moment te moeten aarzelen. Ze is een femme fatale pur sang; in het kwadraat. Tot ze wordt ingehaald door haar eigen verleden. Slaan de stoppen bij haar door?
‘Net voordat ik wegzink, gaat er een schok door me heen. Ik ben weer klaarwakker en veer overeind in mijn bed. Zeven schimmen verstoorden mijn nachtrust, alsof hun ziel was teruggekeerd om me te kwellen. Slechts zeven. Waarom was nummer acht er niet?’
De uiterst korte proloog zet de toon; je bent gewaarschuwd. Zelfs de eerste zin is meteen goed raak: ‘Ik was achttien toen ik mijn moeder vermoordde.’ Wat volgt is een snoeiharde psychologische thriller, vol verwikkelingen en grotendeels bevolkt door vrouwelijke personages. Spannend is het de hele tijd, zeker onderhuids is de druk nauwelijks te harden. Wie Bollé kent, weet dat hij als een plotvirtuoos een constructie neerzet, waarbij je volledige aandacht naar zijn verhaal moet gaan. Heden en verleden wisselen elkaar bijna constant af en dit heeft een specifieke reden. Mondjesmaat verneem je immers hoe de personages denken, dingen aanvoelen en reageren. De perspectiefwisselingen dwingen je om netjes bij de les te blijven.
De ervaren auteur voelt zich helemaal in zijn sas, zeker wanneer hij je onderuit kan halen. Met verrassende twists, door het oproepen van emoties en eerder korte hoofdstukken, graaft hij uiterst diep. Zonder dat het op enig moment ongeloofwaardig wordt; chapeau. Hoever kun je gaan om wat vroeger was minstens één stap voor te blijven? Andere thema’s zijn overleven en manipuleren. Het zijn onderwerpen die hij aansnijdt en subliem uitwerkt. Dit alles doet hij in zijn vertrouwde, toegankelijke stijl en taal.
Je kan constant blijven gissen naar wie die geheimzinnige, meedogenloze psychopaat is. Met een razende vaart bereik je uiteindelijk bij de zinderende apotheose. Bollé slaat de lezer genadeloos knock-out. KIL is zijn beste werk tot nu toe.
