Wat een fantastisch goed boek!

Het voordeel van onze leesclub is dat je eens iets leest wat je intuïtief echt niet zou kiezen – én er dan door overrompeld wordt.

De laatste zomer in de stad is zo’n boek, en dat zag ik niet aankomen, want waarover gaat het verhaal nu helemaal - een zomer in Rome in de jaren 70 met een kennissenkring die zich stierlijk verveelt?
Het pakte mij bij mijn verkeerde been vast en slingerde mij ver weg in de warme Middellandse Zee, waarin ik verbijsterd bleef dobberen.

Dat een boek dit met je kan doen, mag opmerkelijk heten!
De schrijfstijl is hypnotiserend, meeslepend, vlijmscherp, nergens pedant. Het onvermogen van de personages om vriendschap te sluiten, maakte dat ik hen wou influisteren wat ze beter niet en beter wel konden doen, maar natuurlijk heeft een roman eigen wetten. Gelukkig maar!

De hoofdfiguur, Leo Gazarra, is ook een belezen figuur. Ik mag hem om zijn relativeringsvermogen.

Ariana vraagt hem op p. 34:

“Heb je ook lievelingsboeken?”
“Ja, tweedehandsboeken in het algemeen.”
“Waarom tweedehands?” vroeg ze.
“Omdat ze minder kosten en je, met een zekere marge, kunt weten of ze de moeite waard zijn om te lezen.”

Laten we het daarop houden.

Voor de lezers van Gent Leest lijkt me dit alvast een waarheid als een klok.