Een pareltje dat doodgewone liefde een podium geeft
Weinig auteurs durven het aan om over gewone mensen met een gewoon leven en met niks bijzonders een boek te schrijven. François Bégaudeau durfde het wel en slaagde met glans.
Jeanne en Jacques zijn als twee woelmuizen. Ooit kozen ze voor elkaar en daarom blijven ze de rest van hun leven bij elkaar. De tijd verstrijkt. Ook hun leven kabbelt verder.
Geen grote ups en ook geen grote downs. Ook geen vragen. En ondanks de titel van het boek nergens liefdesverklaringen.
Vitterij en haarkloverij, die zijn er wel. Regelmatig zelfs. Toch blijven ze bij elkaar. Omdat ook dit een routine geworden is. Enkel de dood zal hen scheiden. En zelfs dat laatste kan je op het einde van het boek nog in vraag stellen.
Het boek, dat slechts 90 pagina’s bevat, leest heel vlot. De humor waarmee Bégaudeau schrijft is daar niet vreemd aan. Maar ook de herkenbaarheid deed mij verder lezen. Moeiteloos herkende ik het gedrag van Jeanne en Jacques…
Tijdens twee uren leesplezier vertoefde ik in een nostalgische sfeer en zag ik een halve eeuw passeren. Ik hoorde het ritme van Franse chansons, zag VHS banden komen en gaan en herinnerde mij plots weer de lang vergeten Redoute catalogus en de Blackberry.
En het moet gezegd, het weergeven van de jaren van Jeanne en Jacques zou niet volledig geweest zijn zonder de seksistische stereotypen die dit tijdperk weerspiegelen. Ook dat werd in herinnering gebracht.
De liefde is een pareltje dat doodgewone liefde een podium geeft.
Zeker lezen!
