Geen misplaatste preutsheid aub!
Je
bent fan of je bent het niet.
Dit
boek is een échte Peeters: de absurditeit, humor en virtuoze
taalspelletjes spatten er vanaf.
Emma
Mus is wellicht familie van Mieke Maaike, of van Lolita. Ze leeft
weliswaar in andere tijden waarin mensen minder snel gechoqueerd
zijn. Alhoewel, in de huidige woke-middens zal Emma Mus ook minder
‘gesmaakt’ worden, om het nog zacht uit te drukken. En Marnix
Peeters drukt zijn lezer nu eenmaal graag met de neus op de feiten,
letterlijk en plastisch.
Er
zijn ook dingen die hij niet benoemt, waar hij niet over schrijft.
Maar daar vult de fantasie van de lezer het verhaal wel fijntjes aan.
We hoeven daar niet preuts over te doen.
Alles
is relatief. En dat blijkt ook en vooral uit het taalgebruik van
Peeters. De ouders van Emma Mus proberen bijvoorbeeld op een
onbeholpen manier hun dochter seksuele voorlichting te geven, ze zijn
(en blijven) overtuigd van haar kinderlijke onschuld. Emma geeft hen
eerlijke antwoorden en je zou denken dat haar ouders dan snel door
hebben dat zij absoluut geen voorlichting meer behoeft, maar door de
dubbelzinnigheid van de woorden komt Emma ermee weg (voorbeeld: de
Roemeen noemt haar kutje een koetje). Emma heeft immers nog geen
interesse in jongens, denkt de moeder. Ze heeft gelijk: Emma vindt
oudere mannen véél interessanter. Want ze wil vooral veel ervaring
opdoen, op zo kort mogelijke tijd.
En
Emma kan het toch zo goed uitleggen! Ook op dat gebied is ze ver voor
op de meisjes van haar leeftijd.
Het
boek bevat 39 korte hoofdstukjes, er is meestal één ‘slachtoffer’
(of is het de dader?) per hoofdstuk. In de titel lees je telkens al
wie Emma nu weer zal verleiden en soms zelfs hoé. Hilarisch. Op haar
kinderlijke manier vertelt Emma er ook spontaan over, eigenlijk
chanteert ze de mannen die ze verleidt. Want: wie maakt misbruik van
wie? Als er überhaupt al sprake is van misbruik, het lijken eerder
win-win situaties. In Emma haar ogen in elk geval wel.
Het
boek laat zich lezen als een grappige zoektocht van een veel te
nieuwsgierig kind, waarbij de lezer de taalkundige hoogstandjes en de
fijne humor niet uit het oog mag verliezen.
U snapt het al: ik ben fan.