Een sprookjesachtig drama
O nee, een monnik die vertelt. Dat zal wel saai zijn of worden, dacht ik, toen ik ‘De uitverkorene‘ van Thomas Mann (1875-1955) begon te lezen. Onterecht. Is het een legende, een sprookje, een drama, een les of een satire? In 245 bladzijden krijg je een verhaal de story van Romeo en Julia, Isis en Osiris, Sneeuwwitje en haar prins doet verbleken. Clemens, een Ierse Benedictijn ‘vertelt wat het hoofdpersonage Gregorius ervaart, beleeft en doorstaat. Hij start zijn relaas als een sprookje: met de geboorte van de tweeling Wiligis en Sybilla, kinderen van de hertog van Vlaanderen Grimald en zij eega Baduhenna. Alles zal uiteindelijk draaien om Wiligis, die later Grigorss en tot slot Gregorius heet.
Ik wil niet alles verklappen maar het komt erop neer dat zijn moeder, ook zijn tante en zijn echtgenote wordt… en daar komt – hoe kan het anders - veel avontuur, lijden en verdriet bij kijken. Op het einde volgt een toch wel eigenaardige oplossing-bekroning.
Het is minstens een zeer apart liefdesverhaal waarin alle zonden ter wereld in verwerkt zijn van een zoon, broer, vondeling, kloosterleerling, ridder, martelaar en paus. Of hoe het leven een onvoorspelbare wending kan krijgen.
Het is ook een treurig, pathetisch verhaal over onbeschrijfelijk moederverdriet. Met enkele wijze of domme lessen? ‘Liefde overwint alles’, ‘Doe maar op, het komt toch allemaal goed‘ en ‘Niets is onvergefelijk?’.
Onvergefelijk? Ik weet het niet, onvergetelijk is deze roman wel.
Deze Duitser en Nobelprijswinnaar schreef dit boek in 1951. Ik denk dat ik andere boeken van hem, Dokter Faustus, ‘De Toverberg’ of ‘De dood in Venetië’ (de verfilming zag ik al) ook zal lezen. Benieuwd wat voor boeken dat zijn.
