Rouwen met een hond

Een vrouw verliest onverwacht haar literaire mentor en vriend, een driftig versierder, en erft zijn hond, een negentig kilo zware Deense dog. De vrouw geraakt geïsoleerd en gooit zich op de zorg voor het dier. De hond Apollo rouwt ook. Het hele boek is tot de overleden man gericht, haar levenslange zielsverwant. In De vriend spreekt de vertelster hem rechtstreeks aan met 'jij'. Ze overdenkt haar leven na zijn dood, kampt met een writer’s block, piekert over zijn liefdesleven, zijn eigengereidheid en kleine kantjes, zijn depressies en de motieven voor zijn zelfmoord. Ze mijmert over hun band, die nooit echt in een relatie uitmondde, over zijn eeuwige rokkenjagen en haar dubbele gevoelens daarbij. Nunez’ bespiegelingen gaan van #MeToo, over verwijzingen naar en citaten van auteurs als Flaubert, Rilke, Kundera, Woolf, Nabokov en Wittgenstein naar rouw, emoties bij dieren en de kracht van fictie. De vele kronkelende beschouwingen en trefzekere observaties over het wezen van het schrijverschap en literatuur maken De vriend tot een buitengewoon rijk, stimulerend boek. Sigrid Nunez' charmante observaties over de verhouding tussen mens en dier zijn gemengd met milde ontroering. De passages over de grimmige zijde van het rouwen behoren tot de mooiste pagina’s uit de roman. In het slothoofdstuk is het plots de massieve, gevlekte hond met de geknipte oren die met ‘jij’ wordt aangesproken. Zo maakt Nunez de titel op een ongecompliceerde, mooie manier ambigu: de vriend kan de man zijn, maar ook de hond.

De vriend is een meesterstukje: slim, geestig en ontroerend. De vorm is strak en dwingend en de innemende en lichte verteltoon zorgt ervoor dat je als lezer hongerig aan de pagina’s blijft hangen. Het boek betekende voor Sigrid Nunez na ruim twintig jaar schrijverschap de doorbraak, dankzij het winnen van de National Book Award.