Kunnen we elkaar dan nooit begrijpen?

Ik hoorde al veel goeds over Dezelfde maan van Dorien Dijkhuis, al slaagde ik er nooit in om de titel te onthouden. Dat zal veranderen nu ik het boek heb uitgelezen. Een van de mooiste passages heeft het boek heeft namelijk exact daarmee te maken. Een opa die tegen zijn kleindochter zegt (en ik parafraseer hier): "Je bent niet alleen. Kijk naar de maan. We kijken naar dezelfde maan." Dat snijdt recht door het hart.

'Dezelfde maan' gaat ook over de spanning tussen enerzijds samen naar dezelfde maan te kijken en tegelijkertijd over de fundamentaliteit van het onbegrip dat tussen ons mensen zweeft. Kunnen we ooit elkaars gedachten kennen? Kunnen we elkaar ooit begrijpen? We gebruiken taal als brug naar elkaar, we sturen elkaar woorden om elkaar te kunnen verstaan en hoe meer we elkaar verstaan, hoe minder eenzaam we hopen te zijn. Maar echt begrijpen doen we elkaar nooit. Hoe liever we iemand zien, hoe meer we verwachten en verlangen dat die persoon ons begrijpt. En hoe frustrerender het wordt wanneer we beseffen dat we nooit in elkaars hoofd kunnen kijken. Er bestaat een negatieve correlatie tussen iemand graag zien en de frustratie die je ervaart bij de onmacht om iemand te doorgronden.

Dezelfde maan is een boekje met korte passages en klaarblijkelijk weinig verhaal. Een vrouw trekt naar een eiland uit liefdesverdriet, ze beschrijft haar twijfels en haar verlangen om zwanger te worden, ze beschrijft waar het moeilijk loopt in haar relatie. Meer verhaallijn is er niet en hoef je dus niet te verwachten. Het boek is een stroom aan associaties die handelen over eenzaamheid, liefde, verbondenheid en de alomtegenwoordige twijfel om jezelf al dan niet voort te planten en welke gevolgen dat heeft. Al bij al een mooi boek, met echt prachtige passages, maar tegelijkertijd stel ik me de vraag hoeveel ik me er binnen enkele jaren nog van zal herinneren.