Traumaverwerking

In deze aangrijpende roman volg je het hoofdpersonage, Ellen, tijdens haar kindertijd én tijdens haar zwangerschap. Dan is ze bijna veertig. Ze draagt het kind van een onbekende vader, woont in het ouderlijk huis, dat ze in tragische omstandigheden heeft moeten verlaten toen ze twaalf was. Zowel het huis, het ongeboren kind als de ingebeelde gestorven oudere zus en broer met wie ze innerlijk dialogeert, dragen het teken van een gruwelijke gebeurtenis op een dag in april 1972 (denk ik).

Hoofdstuk na hoofdstuk wordt de sluier van die tragedie opgetild en begrijp je als lezer waarom ze haar jonger broertje dat ze redde, afwijst, waarom ze vlucht uit het kindertehuis, waarom ze zes psychiaters 'verslijt', waarom ze bot blijft tegenover een hulp in huis, waarom ze uit het echt is gescheiden, waarom ...

Waarom ze bij een verklarende ontknoping, de naam van haar ongeboren kind verandert, het huis verkoopt en haar hart opnieuw kan openen.

Dorrestein schrijft fijngevoelig en filmisch met heerlijke banale details die er wel degelijk toe doen. (Sommige zinnen schreef ik zelfs over) Hoewel ze vaak springt in de tijd, is de opbouw van deze roman knap en spannend. Naast het gezinsdrama raakt Dorrestein aan existentiële en feministische thema's. Dat geeft haar verhaal veel diepgang. Ze legt een vinger op een maatschappelijke wonde: hoe het minimaliseren van een psychische kwetsbaarheid kan leiden tot onherroepelijke gevolgen.