Een mozaïek van eenzaamheid

Een debuutroman die mij net als de golven op de zandbank op de cover beroerde. Zo mooi. Op een afgelegen strand aan de kust van Ierland zit een bleke man tegen een duin naar zee te kijken. Zijn handen liggen netjes gevouwen in zijn schoot en op zijn verder levenloze gezicht ligt een vage glimlach. Maanden later, na vruchteloos onderzoek, wordt de naamloze vreemdeling begraven in een graf zonder steen. Maar het mysterie van zijn dood blijft de dorpsbewoners trekken. Dit is niet de eerste keer dat er iets vreemds aanspoelt aan hun kust. In een koor van stemmen van levens die elkaar kruisen ontvouwt zich langzaam maar zeker het mysterie van de dode man op het strand. Armstrongs nieuwsgierigheid naar de ‘kleine’ momenten in het leven van de kustbewoners is meeslepend en hypnotiserend.

Dit romandebuut werd hier al eens eerder in the picture geplaatst door Saskia Imbert. Het boek lag hier al een tijdje te trekken aan mij. De intrigerende prachtige cover van een gestrand, roestig scheepswrak op een zandbank samen met bovenstaande synopsis vroeg, smeekte, schreeuwde om aandacht. Deze roman is onderverdeeld in drie delen waarin telkens een aantal personages aan bod komen, hun verhaal vertellen en wat ze eigenlijk gezien hebben. Naast die rode draad die je voortstuwt naar de waarheid, die overigens pas laat wordt prijsgegeven, over die dode man zijn er al die aparte levens, eenzame levens die in schitterende proza worden vrijgegeven. Dat vrijgeven gebeurt spaarzaam met mondjesmaat in een vlechtwerk van individuele levens, verzuchtingen en gebeurtenissen die impact hebben op elk individu in het verhaal maar onzichtbaar met elkaar verboden zijn. Het is een waar genot om als lezer al die pure uit het leven gegrepen schakels te zien versmelten tot één geheel. En dat wrak op die prachtige cover? Het is een hoofdpersonage dat langzaam zijn eigen levensloop vrijgeeft, dat al die eenzaamheid naar zich toe trekt en met elkaar verbindt.