Het verhaal van Don Quichot met een waarschuwing aan alle Sancho's, op het einde van het boek, moet véél goed maken

De auto-fictionele roman Feria werd aangekondigd als een tedere familiekroniek en maakte in Spanje onverwacht de tongen los. Het werd door zowel links als rechts gekaapt. Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Jammer genoeg werden ze niet op alle vlakken ingelost.

Ana Iris Simón kijkt naar het verleden van haar familie en maakt er een nostalgische prent van. Dit doet ze in haar boek vrij goed. Ze spreekt met heel veel liefde over ouders, grootouders, tantes en ooms, nichten en neven. Ze beschrijft hun gewoontes, grappen, verhalen en tegenslagen en hoe ze hiermee omgaan. Je krijgt zowaar het gevoel zelf een deel van de familie te zijn. Maar naast die familiekroniek vond Simón het nodig om zich in het boek af te vragen wat een goed leven inhoudt en om de kwaliteit van haar leven af te wegen tegen dit van haar ouders. Zoals veel jongeren koos Simón voor vrijheid, onafhankelijkheid, eigen keuzes maken. En dat is haar goed recht. Maar reeds bij de openingszin ‘Ik ben jaloers op het leven dat mijn ouders hadden toen ze zo oud waren als ik’ voelen we dat ze die vrijheid niet als zaligmakend ervaart. Gaandeweg wordt duidelijk dat Ana Iris Simón op zoek is naar identiteit, dat ze een overzicht op haar leven mist en dat ze gefrustreerd geraakt.

Een échte analyse over haar leven in het huidige Spanje maakt ze niet. Ze beperkt zich tot een betoog zonder argumenten. Dit doet ze met een sloganeske taal en een irritant ritme dat moeilijk te volgen is. Ze ziet niet in dat voorgaande generaties ooit dezelfde donkere wolken boven zich zagen opdoemen en voor gelijkaardige uitdagingen stonden. Het is opvallend dat niet alleen de economisch donkere jaren zeventig maar ook de terreur van het Franco regime en ETA haar vreemd lijken.

Ana Iris Simón slaagt er bovendien niet in om zichzelf tegen het licht te houden en geeft op geen enkel ogenblik aan welke politieke veranderingen soelaas zouden kunnen bieden.

Het vroeg op bepaalde momenten heel wat doorzettingsvermogen om verder te lezen. Maar dan, in de allerlaatste pagina’s werd ik beloond voor mijn moeite. Dan vertelt ze, in opdracht van haar vader, een prachtig verhaal. Het verhaal van de Reus waarin ze als een echte Don Quichot ten strijde trekt. Het verhaal wordt een ode aan de fantasie, het onzichtbare en de intuïtie en is een waarschuwing voor alle Sancho’s in deze wereld. Zo jammer dat ik moest wachten tot die allerlaatste pagina’s van het boek om haar veldslag om de zin van het leven te lezen.

Dit boek beoordelen is moeilijk omdat het zo wisselend geschreven is. Voor het familieverhaal verdient de auteur drie sterren maar haar betoog over de maatschappij verdient met moeite 1 klein sterretje. Gelukkig is er nog het verhaal van de Reus dat alle sterren aan het firmament verdient. Dit maakt dat ik voor twee en een half sterren ga. En omdat het een debuut is en ik denk dat de schrijfster nog wel wat in haar mars heeft wil ik zeker naar drie sterren afronden.