De aai van een kinderhand

Je liefdesgedichten zijn als de aai van een kinderhand, zegt de veertigjarige dichteres met de gebroken stem. Ik mis een storm af en toe, voegt ze nog daarbij. Met deze kritiek valt best te leven. Steeds meer ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik mij het meest verwant voel met de romantische kunstenaar. De harde, realistische weergave van de werkelijkheid is aan mij niet besteed. Kunst en literatuur moeten verbindend zijn, streven naar een harmonieuze werkelijkheid. Ook al bestaat die enkel in de verbeelding. In de echte realiteit is al genoeg pijn aanwezig. Daarom gebruik ik graag het woord mooi in de beoordeling van werken. Waarmee ik bedoel dat ze op een positieve wijze appelleren aan mijn gemoedstoestand. Mij een tijdelijke toestand van geluk bezorgen. Van weemoed of herkenning.

Zo zijn de brieven die Bettine von Arnim schrijft aan Goethe en bij afwezigheid van de grote Duitse dichter aan diens moeder. Honderden smachtende brieven zijn het. Over haar zwerftochten bij nacht op de Rijnoever. Over de betekenis van muziek. Over haar verlangen naar een ontmoeting met de dichter die de status krijgt van zetelend op de Olympus. Kort en bondig zijn de antwoorden die ze uit Weimar krijgt. De dichter lijkt er enkel op uit om motieven uit haar brieven te kunnen gebruiken. Vrij gewoon zijn de antwoorden van de moeder uit Frankfurt.

Maar hoe smachtend schrijft Bettine. En wat een intense beleving van de natuur! Telkens wanneer ik de behoefte krijg om een zin aan het leven te verlenen, lees ik zo een brief. En dan weet ik het weer. We zijn niet alleen op de wereld. En er is niets boven de schoonheid van de natuur. En de aai van een kinderhand.