De bijbel van de aliens

Een prediker maakt een ruimtereis om bij buitenaardse wezens de bijbel te introduceren. Dat loopt een beetje anders. Ziezo, de kortste samenvatting. Die echter de rijkdom van het boek onrecht aandoet. En je op het verkeerde been zet over de aard van deze roman.

De van origine Nederlandse schrijver Michel Faber schrijft in het Engels. In een opzienbarend interview met hem las ik dat hij zich na het afscheid van zijn partner als woning een klein stationnetje ergens in de UK had aangeschaft en daar alle ruimte en tijd had om het mini-universum aan te leggen waar zijn boeken over gaan. Kwestie van het overzichtelijk en levensecht te hebben. Hij kondigde ook aan dat hij met deze roman alles gezegd had wat hij nog in literatuur aan de wereld wilde verkondigen.

Maar het bloed kruipt. En daarna is van zijn hand o.a. nog het schitterende non-fictie boek Listen verschenen, dat een heel andere inkijk op moderne muziek biedt. Namelijk vanuit het standpunt van de luisteraar.

Michel Faber had nog voor Het boek ... al zijn meesterwerk afgeleverd. Het ongeveer 1.000 pagina's tellende Lelieblank, scharlakenrood. Verwondert het dat hij maar om de 6 jaar een roman klaar heeft? Het boek van wonderlijke nieuwe dingen dan. Het boek van de titel is niet Fabers boek, maar de bijbel. In een sciencefiction setting reist de echtgenoot van een koppel overtuigde predikers in zijn bekeringsdrang naar een andere planeet waar bij een eerste menselijke observatie een bevolkingsgroep ontdekt is die nog niet heeft mogen kennismaken met het woord van God.

Dat wordt een opmerkelijke reis. Zowel in de ruimtebasis, de enclave die de aardlingen op de planeet hebben ingericht, als op dat stuk van de planeet waar de autochtone bevolking zich heeft teruggetrokken, spelen zich adembenemende taferelen af. De planeet is een woestijnachtig gebied met een dusdanig verstikkend heet klimaat dat de mens er nauwelijks een paar uur kan overleven. De eerste confrontatie met de inboorlingen kan je dus een warm welkom noemen.
Maar dan enkel letterlijk. De bevolking blijkt niet over een menselijk lichaam te beschikken en ook niet over een menselijk spraakvermogen via stembanden. Maar ze communiceren wel degelijk en na verloop van tijd begint het hoofdpersonage het zelfs te begrijpen. Er spelen zich vanaf dan een heleboel gebeurtenissen af die, als ik ze zo vertel aan sciencefiction doen denken.

Maar het boek is integendeel een filosofische literaire roman, een huzarenstukje, waarin onze aardse waarden in vraag gesteld worden. Ten gronde. Om te beginnen het begrip religie, in al zijn componenten, en vooral dan het bekeren van je medemens, euh 'mede-wezen', tot de eigen religie.

Meer verklap ik niet. Een existentieel boek is dit - een begrip dat ik niet zomaar hanteer. Lezen!