Aangrijpend relaas van een tomeloze liefde

Soms heeft een boek alles wat jij als lezer belangrijk vindt, en lijkt het wel alsof de auteur het boek speciaal voor jou geschreven heeft. Magisch is dat. Wel, Het eiland van de verdwenen bomen van Elif Shafak is zo'n boek voor mij.

Ik las een jaar geleden al het boek 10 minuten en 38 seconden in deze vreemde wereld van deze Turkse schrijfster, en was toen ook al van mijn sokken geblazen. Wat La Superba is voor Genua, is 10 minuten en 38 seconden misschien wel voor Istanbul, waar het verhaal zich afspeelt.

Maar met Het eiland van de verdwenen bomen leren we Cyprus kennen, en zoals zo vaak zijn de kleine verhalen van mensen het beklijvendst om de geschiedenis van een land te vertellen.

Kostas, een Griek, en Defne, een Turkse, worden verliefd, in een tijdsperiode in Cyprus waar turbulente tijden regeren. Maar liefde laat zich niet beteugelen. Jaren later probeert hun dochter Ada haar familiegeschiedenis te reconstrueren.
Een belangrijk perspectief in dit verhaal is dat van een vijgenboom, die Kostas meenam naar Engeland, waar hij en Ada nu wonen. Deze boom belicht haar eigen kijk op de gebeurtenissen, en blijkt een niet onbelangrijke rol te spelen, zo wordt duidelijk gemaakt op het einde.

Elif Shafak schrijft zeer zintuiglijk: je ruikt de geuren en wandelt door de kleuren van Cyprus.
"Als de nacht je huid kuste, zoals hij altijd deed, rook je de jasmijn in zijn adem."
De couleur locale in dit boek maakt dat het verhaal je bij de lurven grijpt, en de sprankelende taal, zinderende zinnen en het aangrijpende relaas van een tomeloze liefde laat je niet onberoerd.