Waardig oud worden en waardig mogen sterven

De moeder van de verteller is oud en hulpbehoevend. Ze woont nog in de grote gezinswoning, maar dit zou niet meer lukken zonder hulp. Dit werd eigenlijk pas goed duidelijk toen ze stopte met het houden van bijen. Als imker was de moeder heel teder en zacht, terwijl er verder in haar leven absoluut geen plaats was voor het tonen van enige emotie.

Als haar moeder in haar droom op bezoek komt bij haar, besluit Caroline Lamarche wekelijks een dag door te brengen met haar moeder. Ze beschrijft op een heel tedere manier hun samenzijn in het ouderlijk huis. Tegelijk wijdt ze uit over familierelaties, over de band met haar vader, maar ook over maatschappelijke vraagstukken, zoals de ethiek van al dan niet overbodige chirurgische ingrepen bij ouderen, de eenzaamheid in de woonzorgcentra tijdens de coronapandemie, het gebrek aan personeel en de commercialisering van deze tehuizen.

Het is vooral het feit dat oudere patiënten in weerwil van alles en iedereen behandeld worden, zonder inspraak van henzelf of hun familieleden, het feit dat ze hun dagen in eenzaamheid moeten doorbrengen en zelfs in eenzaamheid overlijden en dit enkel uit schrik voor het virus, dat door de verteller wordt gehekeld. Ze heeft wel veel waardering voor thuisverpleging, ziekenoppassers en dergelijke.

Waardig leven betekent ook waardig sterven, soms is de mens op en is het tijd om te gaan. De verteller had graag gehad dat de wens van haar moeder om thuis te mogen sterven, kon worden ingewilligd. Maar het liep anders …

In Het einde van de bijen brengt Lamarche tegelijk een teder en hard relaas van de laatste levensmaanden van haar moeder. Een beklijvend verslag.