Even weg van het verdriet.

Dit dunne boekje is geschreven in 1950 maar heeft niets van zijn waarde verloren als onderwerp. Het is verfilmd in 1963. Het situeert zich in Italië in de streek van Toscane. Een man wordt nogal vroeg en plots weduwnaar en blijft achter met zijn verdriet en twee kinderen. Om zijn zinnen te verzetten koopt hij impulsief een stukje bos om bomen te gaan kappen voor brand- en of houtskoolproductie. De twee meisjes blijven bij een tante. In de Apennijnen ontmoet hij vier houthakkers die elk hun eigenaardigheden hebben en zo komen ze de dagen door. Vijf maanden in regen, sneeuw en wind, beschut in een eigen gebouwd onderkomen delen ze hun zware arbeid, lief en leed. Naar het eind toe komt hij in contact met een houtskoolbrander en ze vertellen elkaar een gelijklopend aandoenlijk verhaal. De kunst van het schrijven bestaat erin, om iets eenvoudig op een mooie en leesbare wijze in boekvorm te gieten. Dit is er zo eentje.