Het onverwachte boek
Wat is het? Bestaat het? Hoe heet het? Waar gaat het over? Die laatste vraag, daarover zal ik me nog de kop breken na het lezen van Het onverwachte antwoord van Patricia De Martelaere. Over god, over het woord, over de essentie van de wereld? Gaat het daarover? Of over houden van en de onmogelijkheid daarvan? Over doordringen tot de ander en daar niet helemaal in slagen? Over je volledig verliezen in een ander? Over weten en niet weten tegelijkertijd?
Het onverwachte antwoord is beladen van symboliek, enigmatische zinsconstructies en complexe thematieken. Als een spiegelbeeld verwijst het naar zichzelf, als een doolhof zet het je vast. Wat op het eerste zicht een simpel liefdesverhaal lijkt te zijn over een serieel ontrouwe man die door verschillende vrouwen bemind wordt, blijk een ondoodringbaar kluwen van woorden, verhaallijnen en weerspiegelingen te zijn. Het boek liet mij niet los bij het lezen ervan en ook nu, achteraf, nu de laatste bladzijde uitgelezen is en de kaft dichtgeslagen, kan ik niet ophouden eraan te denken, omdat ik maar niet kan vatten waar het nu eigenlijk over ging. Het houdt me bezig, het frustreerde me en het ontroerde me, het wond me op, sleepte me mee, roerde mijn hart.
Het onmogelijke is het werkelijke, schrijft De Martelaere en dat is dit boek ook: werkelijk onmogelijk. Je laat je meeslepen in iets waarvan het einde nooit zichtbaar is en niet getoond wordt, verwacht je met dit boek niet aan een mooi afgerond verhaal maar een eeuwig zoeken, een eeuwige vraagstelling.
En ik kan het niet laten uiteindelijk de vraag te stellen: gaat dit boek misschien gewoon over alles? En dan kan je daar de laatste zin van het boek achter plakken: ja, hoe dan ook, helemaal volslagen: ja.
