Honderd jaar eenzaamheid

Gabriel García Márquez (1928), het boegbeeld van de Spaans-Amerikaanse literatuur en de vader van het magisch-realisme, beschouwt de roman als een poëtische omzetting van de werkelijkheid, waar het bovennatuurlijke deel van uitmaakt. Hét werk, waarmee hij in 1967 in Latijns-Amerika doorbrak en dat hem wereldvermaardheid bezorgde, is Honderd jaar eenzaamheid, de ultieme spiegel waarin Latijns-Amerika zich herkende. Honderd jaar eenzaamheid was voor Gabriel García Márquez een poging om een integrale, literaire uitweg te vinden voor alle ervaringen die hem op de een of andere manier in zijn jeugd hadden getroffen.

Kolonel Buendia in Honderd jaar eenzaamheid is een tragische figuur: hij verloor niet minder dan 32 oorlogen. Hij is de stichter van het Macondo, een onooglijk dorpje op het moeras veroverd, dat uitgroeit tot een stad van enig belang, en aan zichzelf weer ten onder gaat. Het verhaal van de familie Buendia draagt heel wat in zich van de mateloze en onzinnige inspanningen en dito drama's waarin Latijns-Amerika zich gewenteld heeft en nog steeds wentelt. En Macondo is -- aldus de auteur -- niet zozeer een bepaald dorp dan wel een gemoedstoestand. Het ene zowel als het andere leiden tot de conclusie dat er in hoofde van de auteur een intens identificatieproces heeft plaatsgevonden tussen de eigen jeugdervaringen en de Latijns-Amerikaanse realiteit.

[Hugo Van Hoecke]Copyright (c) Vlabin-VBC20071231http://www.deleeswolf.be