Bipolariteit uitgespit

Leo, het hoofdpersonage in het verhaal, heeft een relatie met Simon. Aanvankelijk zijn ze twee eenzame zielen die mekaar gevonden hebben omdat ze allebei hun moeder verloren hebben. Ze vinden steun bij elkaar en proberen samen een leven op te bouwen. Tot Simon vreemd begint te doen: zijn totaal veranderde karakter leidt uiteindelijk tot een opname: hij blijkt bipolair te zijn. Leo vertelt hoe zij daarmee moet leren omgaan, hoe ze een ander houvast moet vinden in haar leven. Want eigenlijk gaat ze samen met Simon ten onder.

Het verhaal is een afwisseling van heden en verleden: Leo vertelt vooral hoe Simon verandert in 2018 en 2019. Daarnaast is er de gebeurtenis waar de roman naartoe leest: de ontvoering van een baby. Die gebeurtenis wordt in korte hoofdstukken de leidraad van het verhaal, al de rest is een minutieus, op het randje van langdradig, verhaal over hoe het zo ver is kunnen komen. Eigenlijk doet de opbouw sterk denken aan ‘Het smelt’, de eerste roman van Lise Spit.

Lise Spit schrijft vlot: zonder veel versiering, rechttoe, rechtaan. Ze blijft stilstaan bij soms aandoenlijke details, die de relatie tussen de twee hoofdpersonages iets kinderlijks geven. Het boek dwingt om verder te lezen, het vertelt ook heel wat over bipolaire stoornissen en over hoe moeilijk en onvoorspelbaar het is om ermee om te gaan. Maar wat Simon als patiënt meemaakt, komt nergens aan bod: hij ondergaat.

Misschien was het boek beter als het korter was: nu zijn er 570 blz nodig om tot een ontknoping te komen die er eigenlijk geen is. Het is een van de weinige boeken waar ik halverwege het verhaal ben gaan kijken hoe het eigenlijk afloopt …