Zwijgen, kijken, vasthouden en loslaten en ook graag leven
Mijn baas tipte me dit boekje. Ik vroeg hem waar het boek over ging. Met een aarzeling in zijn stem zei hij: over de dagelijkse zaken van het leven. In zijn ogen las ik dat hij het een stomme vraag van mij vond. En ja, hij had gelijk.
In het boek staat het leven zoals het is en gewone mensen centraal, mensen die een verleden met zich meedragen en waar ze niet over kunnen praten.
Zwijgen en denken is een soort spreken.
Gedachten die je niet met woorden kunt begrijpen.
Het verhaal speelt zich af in een klein dorp. Andrej, Simone, Tove en Rocco “zitten allemaal wel eens in de schapenstal. Soms samen. Meestal alleen. In de schapenstal wordt weinig tot niets gezegd.” Een vijfde personage is Siti, de demente moeder van Simone.” Siti woont in Residentie Puthof en zegt niets meer. Andrej en Simone zijn een stel. De ouders van bioloog Andrej zijn bij een verkeersongeluk omgekomen, op slag dood. Dat levert een trauma op. Hij praat meer met de schapen dan met Simone. Ze kunnen eigenlijk ook niet meer praten. Het leven heeft ze te zeer getekend. Simone is een kleine, broze vrouw, die lijdt aan de brozebottenziekte en insecten verdelgt met kokend water. Samen hebben ze een dochter, Tove, beeldhouwster, die beelden van was maakt en die vervolgens beschadigt. Ook zij lijkt dus iets mee te dragen uit het verleden. Ze wil ook een beeld van haar ouders maken. Rocco is de beste vriend van Andrej en Simone. Rocco woont boven het uitvaartcentrum dat hij runt. Hij verstaat de kunst om bij iedere overledene de juiste bloemen uit te kiezen voor de uitvaart. Rocco weet dat planten niet kunnen spreken, maar wel kunnen horen. Alle personages zijn als het ware gevangen in het leven en zijn verbonden met elkaar.
Ik ga naar de schapen gaat over zwijgen, kijken, vasthouden en loslaten. En ook over graag leven.
Een pareltje.
