Rake portretten van eenzame vrouwen

Ik moet eerlijk zijn, ik heb dit boek nog niet uitgelezen. Het boek bestaat uit drie delen, drie afzonderlijke verhalen over drie vrouwen die elk hun eigen weg zoeken in de wereld. Permafrost (deel 1) en Boulder (deel 2) las ik zonet uit en voor ik aan Mammoet (deel 3) begin, denk ik dat ik met recht mag zeggen dat dit boek een aanrader is.

Eva Balthasar weeft een verhaal op een manier die mij doet denken aan verhalen van Max Porter of misschien zelfs Cynan Jones. Schijnbaar losse stukjes die je aan het einde van het verhaal in elkaar kan passen (Permafrost) en een schrijnend portret van een relatie tussen twee vrouwen dat als een rivier meandert door het boek (Boulder) en van alles - zonder teveel spoilers te geven - met zich meesleurt. Eva Baltasar schetst voor mij zeer geloofwaardige portretten van vrouwen die hun weg zoeken in het leven, in een relatie, in de maatschappij, zonder al te clichématig te zijn.

De boeken houden je niet op het puntje van je stoel, ik heb er niet zozeer aan doorgelezen. Ik heb er eerder langzaam aan geknabbeld, als aan een stukje chocolade dat je wil opsparen. Je kan gerust een aantal dagen wachten om weer verder te lezen. Bij Boulder las ik de eerste twee hoofdstukken en lag het boek vervolgens bijna 10 dagen op de kast, om het dan vervolgens in één namiddag weer uit te lezen.

Beide boeken hebben mij aan het einde met een leeg, maar geliefd gevoel achtergelaten, zo'n typisch gevoel wanneer je een boek uithebt en niet kan begrijpen hoe het zo is gelopen en tegelijkertijd ook niet zou weten hoe het anders zou moeten aflopen. Zo'n boek is De vrouw op de berg. Ik ga ervan uit dat Mammoet alleen maar aan de verwachtingen zal voldoen.