Een geboren verhalenverteller
Niettegenstaande ik de eerder verschenen boeken van Murat Isik Verloren grond & Mijn moeders strijd reeds best kon smaken, (Wees Onzichtbaar waar dit boek een vervolg op is las ik niet) schoof ik deze turf van bijna 700 pagina’s steeds maar opzij bij mijn keuze naar een volgend boek. Ik heb de gewoonte om dergelijke dikke turven mee te nemen op reis en nam het dus ook nu weer mee tijdens onze laatste zwerftocht met de camper. Ik was fout en had het moeten weten, ik had dit niet steeds maar opnieuw onderop mogen leggen. Wat een mooi verhaal waar Murat Isik zich terug eens te meer manifesteert als een begenadigd en begeesterend verhalenverteller. Niettegenstaande velen dit verhaal als te breed uitgesponnen zullen ervaren en aangeven dat het gerust de helft minder dik had mogen zijn heb ik van elke pagina genoten. Dit is een verhaal dat kabbelt op het ritme van een trage brede rivier die doorheen verschillende landschappen vloeit. Landschappen die zich vertalen als de nevenpersonages die 24-jarige protagonist Metin Mutlu ontmoet tijdens zijn uitwisselingsprogramma als buitenlands student in San Francisco waar hij met een beurs naar vertrokken is om juridische vakken te volgen, terwijl zijn hart uitgaat naar de colleges creative writing.
Voor Metin is die uitwisseling meer dan zomaar even een buitenlands studieavontuur hij wil terug zichtbaar worden, heeft er genoeg van om zich steeds op de achtergrond te houden en hoopt met dit nieuwe avontuur opnieuw zichzelf te heruitvinden en er te staan, opgemerkt te worden.
Dit is de rode draad doorheen het hele boek en Murat Isik laat zijn personage rustig groeien met veel vallen en opstaan en opmerkelijk, je weet als lezer niet of dit hem zal lukken. Hij heeft een voordeel, hij komt uit Amsterdam en laat de Amerikanen daar nu net redelijk tuk op te zijn. Ook Joan een mysterieus meisje dat samen met hem het college creative writing volgt noemt hem ‘Amsterdam’ iets dat hij terugkaatst door haar dan maar met ‘Sacramento’ aan te spreken. Hij krijgt een coup de foudre en kan haar niet meer uit zijn gedachten bannen. Dit is echter buiten Joan gerekend die gedurende heel het verhaal gedurig verschijnt en verdwijnt en veel onuitgesproken mysterie achterlaat. Metin voelt dit en tracht langzaamaan tot haar door te dringen wat niet echt lukt. Ook als lezer blijf je op je honger zitten, pas heel laat bijna op het eind krijg je samen met Metin inzicht. Dit is een van de grootste redenen waarom ik steeds wou verder lezen, twee jonge mensen die elkaar nodig hebben, het weten en toch niet aankunnen. Isik Murat laat je ook in het ongewisse.
Langsheen veel personages die aanhaken in Metins verblijf in San Francisco zoals studiegenoten, kamergenoten, landlords en docenten beweeg je met Metin samen door zijn leven als buitenlands student en stilaan voel je die metamorfose van Metin tot stand komen. Tot op het moment dat hij in een tweespalt komt te staan en verregaande beslissingen zich opdringen.
Een ander personage dat er geen is is dat befaamde boek Infinite Jest van David Foster Wallace, een postmoderne encyclopedische roman, beroemd om zijn lengte, details en uitweidingen met 388 eindnoten, waarvan sommige zelf voetnoten hebben. Het vormt een andere rode draad tussen Metin en Joan die begeesterd is door dit werk en de auteur wat zelfs leidt tot een roadtrip naar zijn huis waar ze hem met hun beiden onaangekondigd een interview afdwingen. Tijdens dat interview gaat Wallace dieper in op waarom we boeken moeten lezen. Daarvoor alleen al ben ik blij dat ik dit boek gelezen heb. Deze gebeurtenis leidt ook tot een breuk tussen beiden en uiteindelijk tot enig inzicht in Joan maar dat houdt Murat Isik vakkundig achter tot de laatste pagina’s. Je hebt gedurende het lezen steeds het gevoel dat er een lekker hapje klaar ligt voor jou maar toch moet je wachten tot op het eind om te kunnen toehappen. Heerlijk.
