'Het sneeuwt' in het leven van M.

In het wit (2025) van Roderick Six laat je als lezer mee bewegen in het hoofd en de wereld van het hoofdpersonage M. in een winters, herkenbaar, vervreemdend, maatschappijkritisch en tragisch, volgens mij zelfs, authentiek kerstverhaal. Herkenbaar omdat het bijvoorbeeld gesitueerd is dicht bij huis in een stad waar onder meer Gent concreet aanwezig is. M. , doctor in de Letteren, is verantwoordelijk voor de ‘digitalisering van het literair archief’ in het ‘Prinselijk Instituut voor Taal en Letteren’ – een ironische verwijzing naar de KANTL (lees: Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren). En M. is op weg naar haar vader in het rusthuis met de bus die ‘tufte langs de watersportbaan’ (met kleine w, weliswaar). Beide Gentse verwijzingen raken al aan thema’s en tegenstellingen in de roman: het bewaren van teksten van schrijvers en een mens (de vader) die zijn woordenarchief kwijtraakt. De vervreemding wordt mede gedragen door de sneeuwval die tijd, ruimte, dromen, herinneringen en het leven van de personages verbindt. Centraal in de roman last de auteur het tragisch verhaal in van de moeder van M. – op die manier dringt het thema van het moederschap binnen. Roderick Six ironiseert en brengt ook de zorg in beeld door middel van de artsen met soms dure (lees: geleerde) medische termen en behandelingen, ook voor M. Ten slotte schrijft de auteur nog een spannende eindscène waarin M. in de lente op weg gaat naar haar ‘roots’, tevergeefs?

In het wit is ‘morele fictie’, nooit belerend, altijd leer- en leesrijk, die doet nadenken over actuele ethische situaties op de grens van leven en dood en de ‘ontmenselijking’ die ook aanwezig is in zijn vorige ‘donkere’ romans zoals Volt (2019). Roderick Six is de schrijver van een klein en fijnzinnig oeuvre – voor zijn debuutroman Vloed kreeg hij in 2012 in Gent de Bronzen Uil, een prijs ingesteld in 2011 door het Willemsfonds die anno 2025 nog altijd uitgereikt wordt.