Reiken naar de sterren

Een kreng is het. Hautain, luid, egoïstisch, weg van de wereld, een opvallende Amerikaanse verschijning in het nederige landelijke Engeland. Allemaal waar. En ze is nog stikjaloers daarbij. Sylvia Plath, over wie dit allemaal gezegd wordt, is de vrouw van Ted Hughes. Het Amerikaans-Engelse dichterskoppel leeft voor de Muze. Ze zetten hun criteria torenhoog. Als ze die dan niet direct waar maken en geen erkenning krijgen, is Sylvia razend. Het ligt aan de vriendjespolitiek en corruptie van de reviewers en de juryvoorzitters, dat ze beiden niet aan de bak komen.
Het is armoe troef in het gezin Hughes - Plath. Zoals dat bekend is van dichten: je verdient er het zout niet mee op je patatten. Er moet bijgeklust worden. Maar het doel is niet aards, maar eeuwige schoonheid en erkenning.

Bizar genoeg is dat ook wat er zal gebeuren. De depressieve, psychotische dichteres pleegt op haar 32ste zelfmoord. 'Romantisch': ze steekt haar hoofd zo ver mogelijk in de oven, en zet dan het gas aan. Eerder heeft ze haar kindjes van bijna 1 en bijna 3 jaar in veiligheid gebracht. Het einde van het boek is adembenemend. Dat is geen goedkoop woordgrapje.

Vervolgens wordt haar gedichtenbundel Ariel die ze net voor haar dood in een roes had geschreven en die net erna gepubliceerd wordt, een bestseller en - inderdaad - een monument van de Angelsaksische literatuur. We kregen destijds bij Germaanse een heel leervak van een half academiejaar over drie dichtbundels, waarvan ik alleen Ariel van Sylvia Plath goed vond. Omdat ik het kon begrijpen. En het je bij de strot grijpt.

Vervolgens wordt het leven van weduwnaar Ted Hughes tot een hel gemaakt. Hij wordt nu de pispaal van de goegemeente en zondebok van al wat er in hun levens fout gegaan is. Omdat hij weer eens zijn lul niet in zijn broek kon houden. Omdat hij de verteller is, moet je niet alles wat Hughes zegt zomaar geloven. Daar gaat het ook niet over bij Palmen. Wel over de alles verzengende liefde van twee talentvolle jongeren voor elkaar. En voor de literatuur en de kunst.

Moet je daarvoor dit boek lezen? Wellicht wel. Als je niet vies bent van een beetje artistiekerig. Maar bovendien ook om alles waar ik het in dit tijdsbestek niet over kan hebben: de literaire stijl van Palmen, het jeugdtrauma van Plath, haar verlatingsangst, waarom ze imker wordt zoals haar vader, de tijdsgeest, a woman's mind, and a man's mind. En de subtiele vermenging van fictie en non-fictie, tot het er niet meer toe doet hoe of het nu in het echt gegaan is.

Met een platitude: het komt binnen.