Auschwitz maar anders

Een Auschwitz boek in het midden van de zomer? En in dit jaar met de huidige geostrategie ? Ja, hoor, en een nog (relatief) welgemutst boek ook.
Het is de schuld van mijn dochter. Ze studeert af en dan gaat dochterlief als beloning mee op reis met papa. Al is het eerder omgekeerd. Ik ga alleen, want niemand wil met mij meegaan, vertelde ze. Vreemd ! Waar wil je dan naartoe? Naar Polen en Auschwitz. Iedereen wil naar Spanje, Marokko of Griekenland. Maar zus, dat begrijp je toch? Wie wil er in de zomer in een jaar als dit naar Auschwitz.
Wij tweeën dus.

Een beetje inlezen hoort daarbij. En waarom dan niet (nog maar eens) een (nieuw) boek over Auschwitz. Om het lichtvoetig te houden.

Echt, hoor! Dit is geen tearjerker of een boek dat nog maar een benadrukt hoe erg het wel was en wat voor een monsters... Dat is allemaal waar, maar we weten het ondertussen. En we gaan het met eigen ogen ondervinden. Iets anders weten we niet. Hoe slachtoffers beulen worden, bedoel ik. Dat gaan we ook nu niet leren. Het gaat ieders petje te boven.

Evelien Rutten heeft een persoonlijk motief om met de familie naar Auschwitz te rijden. Per auto ! Twee tantes en haar dochter van 13 zitten mee in de auto. Iedereen heeft een microfoontje opgespeld en mama Evelien een opnametoestel. Het wordt een podcast. Rutten is ook journalist, moet je weten. De trip verloopt verrassend. Er komt een nog niet onthuld familiegeheim aan de oppervlakte. En je weet hoe dat gaat met een journalist, hé. Die rust niet voor ze het ontrafeld heeft. De tantes zijn even gemotiveerd. Je zal snel te weten komen waarom.

En de dochter? Die stelt voorwaarden. Als ze ook naar de McDonald's van Auschwitz gaan, wil ze het andere deel van het museum en de omweg ook slikken. Zonder mokken. En met Lana Del Rey in de oortjes.

Hilarisch? Ja, nu en dan. Maar ook zeer onderhoudend en een voorbeeld voor auteurs: het raakt minstens zo hard als je een beetje ademruimte in je verhaal brengt.

Geen waw literatuur, maar wel onvergetelijk.