Een warme taal om over veel pijn te vertellen

Wat doet een oorlog met mensen, met kinderen vooral.
Het verhaal gaat over de Spaanse burgeroorlog, is tegelijk zo fijn verwoord dat het universeel aanvoelt. Al die oorlogen die nu aan de gang zijn, wereldwijd, ... het leed van mensen, van kinderen.
Mevrouw Dieltiens brengt een paar kinderen tot leven in haar warme en zoekende woorden. Je kan je inbeelden dat dit werkelijke gedachten, handelingen zijn van die kinderen. De verwarring van een jong leven dat ontwricht wordt, het vertrouwde dat onbetrouwbaar blijkt. Evidenties die wegvallen. Reacties op pijn, op niet-weten, de invloed van waar ze toevallig terecht komen, wie ze daardoor worden. Heel mooi in woorden gewikkeld. Heel schrijnend.
Het leed dat blijft duren ondanks een leven dat min of meer ten goede evolueert.
Het vertelverhaal hapert op het einde wat. Dit doet echter niets af aan de bittere ontroering die het lezen ervan me gaf. Dat is de zachte kunst van Mevrouw Dieltiens.