Ter nagedachtenis aan Thomas Andrieu

In de autobiografische roman Lieg met mij kijkt Philippe Besson terug op de eerste grote liefde van zijn leven. De korte maar intense relatie waarnaar Besson ook al in eerdere romans verwees heeft een diepe indruk nagelaten bij de auteur. In de winter van 1984 beleeft Philippe op het Franse platteland zijn eerste liefde met Thomas Andrieu, een jongen die onbereikbaar leek. Na hun examen aan het begin van de zomer ziet hij hem nooit meer terug. De titel Lieg met mij (oorspronkelijk Arrête avec tes mensonges, 2017) slaat op het geheime karakter van de verhouding tussen de twee zeventienjarige schooljongens.

De inleiding van quasi tweeënhalve pagina is één heel lange zin waarin de auteur zo’n twintig jaar na de abrupt afgebroken liefdesgeschiedenis in aanraking komt met het verleden. De roman neemt grote sprongen in de tijd: de liefdegeschiedenis in 1984, de confrontatie met de zoon in 2007 en het einde in de huidige tijd, 2016. De lezer komt te weten hoe het afloopt in dit melancholieke liefdesverhaal waarin heel wat aandacht is voor het milieu waarin iemand opgroeit als determinerende factor voor je toekomst maar ook voor de mate van openheid over je seksuele voorkeur. Deze roman handelt over willen voldoen aan verwachtingen, over sociale ongelijkheid, over je anders voelen dan de rest. Voor Besson is dat wat hem anders maakt iets om zich te onderscheiden. Voor Thomas is dat onmogelijk. Lieg met mij is een boek vol gemiste kansen en onuitgesproken woorden over een verborgen gehouden liefde die dieper inslaat dan de hoofdrolspelers misschien verwacht hadden.

In de scènes die de gestolen momenten beschrijven die de jongens delen, krijgt de lezer inzicht in de korte doch intense relatie die alleen mogelijk is omdat de latere auteur aan het einde van het schooljaar zal weggaan. Met verwijzingen naar muziek en film schenkt Besson de nodige aandacht aan het tijdsbeeld van de jaren tachtig, de periode waarin aids de kop opsteekt.

Besson beseft dat hij over Thomas zal schrijven, over de gemiste kans van een zomer in de jaren 80, over het verlies en over de afwezigheid. Tot een vernieuwd contact komt het niet meer. Het is te laat, maar wat er tussen beiden bloeide, was geen leugen. De ontmoeting met de zoon is een ongelooflijk toeval, en daardoor wordt veel verduidelijkt. Eindelijk kan Besson optekenen hoe het is gelopen. Dat doet hij prachtig: hartverscheurend en fijngevoelig, overweldigend en vooral onnoemelijk schoon.