De Turkse auteur Sabahattin Ali schrijft met Madonna met bontjas een westerse roman

Toen ik onlangs voor het eerst hoorde over het bestaan van de roman Kürk Mantolu Madonna (1943) repte ik mij meteen naar het filiaal van de bibliotheek waar het boek te vinden was. We vertrokken naar onze caravan net onder het Veen en ik wilde het boek meenemen. Ik had immers gehoord over de weemoed die over het werk hangt en de mooie archaïsche taal waarin het geschreven is. Bovendien gaat het verhaal over een Turkse jongeman die in het begin van de jaren twintig door zijn vader naar Berlijn wordt gestuurd om er het fabriceren van zeep beter te leren kennen. Maar die in de plaats van de productie in zeep te doorgronden zich toelegt op de studie van de Duitse taal en literatuur en er zich verliest in de liefde voor een vrouw, een schilderes van Tsjechisch-Duitse afkomst

Sinds geruime tijd kom ik via de omweg van de Turkse literatuur terug naar mijn oude liefde, die van de Duitse romantische schrijvers: Goethe, Hölderlin, Eichendorff. Ik zie namelijk steeds meer verband tussen beide vormen van literatuur. De maatschappelijke betrokkenheid, de band met de natuur, de liefde en de grote weemoed.

De Turkse auteur Sabahattin Ali schrijft met Madonna met bontjas een westerse roman. Met wat een fijnzinnigheid diept hij het zielenleven van het hoofdpersonage mijnheer Raif op! En wat een grote romantische liefde koestert deze man als jongeling voor de jongedame die zichzelf vereeuwigde in bontjas. Mijnheer Raif is stervende en vertrouwt aan de verteller een schrift toe waarin hij de reden toelicht van zijn jarenlange sombere afwezigheid voor zijn gezin en zijn medemens. Als jongeman kende mijnheer Raif een grote liefde, die slechts enkele maanden duurde. Kort na hun afscheid verneemt hij echter niets meer van de Madonna met bontjas. Tot hij tien jaar later in Ankara van een dame die is vergezeld van een jong meisje de ware toedracht van haar stilzwijgen verneemt …