"Mansplaining" komt niet eens van deze auteur, maar zij slaat wel de spijker op de kop

In het titelessay introduceert Rebecca Solnit het verschijnsel dat inmiddels bekendstaat als "Mansplaining". Ze doet dat aan de hand van een anekdote waarin een mannelijke gastheer haar luchtig en zogezegd deskundig begint te vertellen over een sterk boek, zonder ook maar even in de gaten te hebben dat dit sterke boek geschreven is door de vrouw tegen wie hij staat oreren.
De andere essays zijn van een heel andere toonaard. Je zou ze nog het best kunnen omschrijven als een goed gedocumenteerde opsomming van wereldwijd geweld van meestal mannen tegen meestal vrouwen. Het gaat over alle soorten geweld: huiselijk geweld, groepsverkrachting, feminicide, veelal na onaanvaarde zwangerschap.
Bovendien legt ze met een meesterlijke gevoel voor nuancering de vinger op de wonde: mannen willen de feiten vaak "niet overdrijven" en leggen de nadruk op de mogelijke psychose van de daders, eerder dan op hun geslacht.
Vrouwen krijgen een hoop haat over zich heen wanneer zij trachten dit mannelijk fenomeen eenvoudigweg toch te benoemen.
Bij dit alles geeft Rebecca Solnit haar stem aan de zwakkeren - vanuit het besef dat zij een zeer sterke persoonlijkheid is met een wetenschappelijke en maatschappelijk waardevolle mening.

Lees dit boek - en probeer zelf maar eens uit hoe de meeste mannen in je buurt reageren als je dit boek verdedigt. En hoe vrouwen geen bezwaar maken, want zij herkennen de situatie wel, al dan niet stilzwijgend.