Daar zijn woorden voor. Dankzij Toon Tellegen nu gelukkig wel.

Die titel alleen al, voor een gedichtenboek. Dit is poëzie voor wie houdt van Tellegen, van zijn vreemde verhalen, van zijn quasi eenvoudige taalgebruik, van zoveel mooie woorden en beelden. Voor wie er niet per se dieren bij wil, maar bij wie het ook eens gewoon – hoewel, gewoon? – mensen mogen zijn. Voor wie deze schrijver helaas nog niet kent, maar er nu ook eens wil van nippen, proeven.

Ook in de gedichten van Tellegen komen heel veel vreemde, zelfs abstracte, beelden voor. Het is me niet altijd duidelijk wat de dichter precies bedoelt, maar misschien daarom spreekt hij zo aan. Dit zijn van de ontroerendste gedichten die ik ooit las. Ze kruipen diep in mij. Misschien omdat Tellegen net wel woorden vindt, waar wij er geen voor hebben, en ook de beelden suggereert, die wij ons nog niet voor konden stellen?

Ik werd geboren
en iemand kwam aansjokken, zette een ladder
tegen mij aan en klom naar boven
met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten.
…
(bladzijde 82)

Een bundel om te koesteren, om naast je bed of op een andere goede leesplek te leggen, om er dan vaak in te lezen. Véél te lezen, in dit troostende genot.