Eenzaam en verlaten

Een man werkt in vrieskelders. Thuis is zijn vrouw constant bezig met wat we vandaag 'projectjes' zouden noemen. Een jong meisje helpt in het huishouden.

In deze korte roman krijg je van elk van die personages het verhaal. Op zich stelt dat verhaal niet zoveel voor: het gaat over dagelijkse sleur, vertrapte dromen, en eenzaamheid. Dit is één van Boons vroege romans, en het is allemaal erg donker en duister. Bovenaan elke pagina staan krantenkoppen afgedrukt over verdwijningen, verkrachtingen, ongelukken. Een mens wordt er niet vrolijk van, maar tegelijkertijd is het zo fascinerend alledaags dat het moeilijk is om het boek aan de kant te leggen.

Het was jaren geleden dat ik nog eens iets van Boon gelezen had - nochtans één van de grootste Nederlandstalige schrijvers van de twintigste eeuw - en ik moet bekennen dat ik een paar bladzijden nodig had om opnieuw gewoon te worden aan het taaltje van Boon. Maar daarna werd ik onweerstaanbaar meegesleept in de wereld van Boon: eenvoudige mensen met diepe verlangens en gefnuikte dromen.

Menuet geldt als één van Boons belangrijkste boeken. Je vindt inderdaad al duidelijke sporen van wat hij in De Paradijsvogel of Eros en de eenzame man zou gaan doen. Je zou Menuet dus 'typisch Boon' kunnen noemen, maar daarmee doe je het boek eigenlijk onrecht aan. Het gaat over mensen die van elkaar vervreemd zijn, maar die elk op zich eigenlijk net wél herkenbaar zijn. En dat is de kracht van Boon.