Te lezen op eigen risico!
Ik had het voorrecht
Ingrid Verhelst te leren kennen bij een schrijfoefening tijdens de
eerste lockdown in maart: een online project waarbij elke deelnemer
een rol kreeg toebedeeld en een korte situatieschets. Niemand wist
wie zijn tegenspelers waren, pas toen het project ten einde liep,
maakten we kennis met elkaar in een – met dank aan corona –
zoomsessie.
Het verhaal (de briefromance) kwam tot stand door de brieven/mails die de deelnemers naar elkaar stuurden, al dan niet getriggerd door hints of beeldmateriaal dat ‘De Grote Manipulator’ ons sporadisch bezorgde. Tijdens deze workshop werd het me al overduidelijk dat Ingrid met een meer dan gezonde portie fantasie haar leven kruidt.
Vandaag, 8 november,
zou ik coronaproof de voorstelling van haar nieuwste boek “Mijn
zoon mijn monster” bijwonen. Maar het mocht niet zijn, enerzijds
wegens de tweede lockdown en anderzijds omdat ik zelf momenteel al
twee weken in quarantaine thuis zit omdat het virus mij in zijn
ziekmakende greep vasthoudt.
Niet enkel voedsel,
maar ook leesvoer wordt hier de laatste weken online besteld en aan
de voordeur gedropt. En deze week zat daar “Mijn zoon, mijn
monster” tussen. Wauw!
Wauw! Omdat het
verhaal vernieuwend en origineel is. Wat een kanjer, die Irma! Soms
besluipt me de vraag of zij dit effectief allemaal meemaakt, dan wel enkel
in haar fantasie. Maar dat heeft geen belang, Irma is een dame van
vijfentachtig die heel wat in haar mars heeft, en nog méér in haar
onuitputtelijke brein. Zo willen we allemaal oud worden. Alhoewel?
Wauw! Hoe de auteur
met een minimum aan woorden een maximum aan informatie geeft. Of
minstens de aanzet tot informatie. Maak er maar je eigen verhaal van,
of dacht je dat het je allemaal op een presenteerblaadje zou worden
voorgeschoteld? Niet bij Ingrid Verhelst, bij haar is lezen niet
vrijblijvend, je moet mee fantaseren, je inleven in haar verhaal of
liever: dat van Irma.
De kern van dat verhaal: dat je niemand ooit echt kent, ook niet na een leven lang een koppel te zijn geweest. Zelfs je eigen vlees en bloed ken je niet, herken je niet. Je buren ook niet. Ken jij jezelf wel? Of schrik je soms ook als je in de spiegel kijkt? Of als je op de klok kijkt?
Wauw! Voor de stijl.
Sprankelend taalgebruik, soms sober (tijdsaanduiding!), soms met
volzinnen, maar altijd met de juiste bewoordingen. Rake visuele
beschrijvingen. Tegelijk poëtisch en snoeihard. Doorspekt met humor (al dan niet zwart). Een onnavolgbare stijl die je naar de keel of naar het hart grijpt.
Wauw! Voor de
illustraties van Herman Van Nazareth die op een sublieme manier
aansluiten bij het verhaal van Irma, zeker ook qua kleurenpallet.
Mijn excuses aan de schilder, maar bij lectuur van het boek vergat ik
compleet dat de schilderijen van zijn hand waren, ik werd zo
opgeslorpt door het verhaal dat ik werkelijk geloofde dat Irma deze
had gemaakt. Zij is er immers van overtuigd dat ze een tweede, maar
vrouwelijke Permeke is en ze heeft me in die overtuiging meegesleept.
De tentoonstelling van Hermans werken (in Huis Huis, Burgstraat 12, Gent) loopt trouwens nog tot eind maart 2021.
Het boek opent met
een citaat van Constant Permeke:
‘Ik schilder niet
zooals ik zie,
maar zooals ik meen
gezien te hebben.’
Dit adagium heeft
Irma zich ook eigen gemaakt, zowel in haar schilderijen als in haar ongelooflijk boeiende levensverhaal. Zowel in realiteit als in haar
dromen. Maar nooit vrijblijvend.