Drie waargebeurde verhalen over vrouwen met een migratie-achtergrond.

Ik hou van boeken die stem geven aan mensen die doorgaans niet gehoord worden.

In het boek "Moeders van de stilte" schetst Birsen Taspinar, met de begripvolle blik die haar als psychologe en antropologe eigen is, drie waargebeurde verhalen over vrouwen met een migratie-achtergrond in België.

Taspinar: 'Vaak zijn hulpverleners de enige getuigen van ervaringen, gevoelens en gedachten van personen.'

De auteur helpt je om in te schepen in het perspectief van de hoofdpersonen, een duik te nemen in hun gedachten- en gevoelswereld, en mee kopje onder te gaan wanneer de personages geconfronteerd worden met onrecht, ontworteling en onbegrip.

Pelin, de vrouwelijke hoofdpersoon uit het eerste verhaal, verliest haar man en twee van haar kinderen in een brand. De blanke dader gaat vrijuit.

Aan haar partner schrijft zij:

'Mijn geliefde, er is een ontbrekende bladzijde in mijn leven. Die bladzijde werd door jou en met jou gevuld. De op brutale wijze verbrande pagina was met jouw warmte en liefde gevuld. Maar voor mij blijf je altijd bestaan. Het is pas als je iemand mentaal verlaat, dat je die persoon verliest. Je bent mijn beginpagina en mijn eindpagina. Je vormt mijn levensboek.'

Het is een belangrijk boek omdat het de stilte doorbreekt van vrouwen die soms noodkreten slaan in een woestijn van vooroordelen. Een confronterend boek dat verteerbaar wordt door de mooie metaforen.

Het eerste verhaal uit het boek heeft me het meest aangesproken.

Het boek laat ook zien hoe mensen hun hoop kunnen hervinden wanneer ze de juiste hulp en ondersteuning krijgen.