Een klein, vernuftig boekje vol mysterie

Mr Gwyn, een succesvol schrijver, besluit om te stoppen met schrijven. Zijn uitgever gaat hier echter niet mee akkoord en spoort hem aan om te blijven schrijven tot Mr Gwyn op een dag met het idee op de proppen komt om portretten te schrijven, zoals een schilder portretten schildert. Nu begrijpt zijn uitgever er niets meer van.

Mr Gwyn huurt een ruimte af om zijn portretten in te gaan schrijven en beslist dat zijn eerste model Rebecca, de assistente van zijn uitgever, zal worden. Rebecca gaat letterlijk en figuurlijk uit de kleren voor hem en tussen hen beide groeit een intieme verstandhouding. Mr Gwyn schrijft zo nog verschillende andere portretten tot op de dag dat er iets gebeurt met een van zijn modellen en dan verdwijnt hij. Rebecca gaat op zoek naar hem.

Dit kleine, vernuftige boekje omvat veel mysterie en werpt ook een licht op het schrijverschap. Het is een boekje over wat het schrijven met een schrijver doet en waarom het zo moeilijk is om te stoppen met schrijven. Het verhaal geeft nooit echt een antwoord op al je vragen en laat ruimte voor de lezer om alles zelf in te vullen. Het bevat ook veel verschillende lagen en het is moeilijk om alles te doorgronden. Mr Gwyn is een klein meesterwerk waarvan je het mysterie wilt ontrafelen, maar slaagt de lezer hier wel ooit in? Mr Gwyn zou ik graag nog eens willen herlezen in de toekomst en tegelijk wil ik ook al het andere werk van Alessandro Baricco verslinden.

Een mooi citaat over het schrijverschap:

‘Hij schreef verhalen,’ zei ze.
‘Verhalen?’
‘Ja. Hij schreef een stuk van een verhaal, een scène, alsof het een fragment uit een boek was.’
Het oudje schudde zijn hoofd.
‘Verhalen zijn geen portretten.’
‘Jasper Gwyn vond van wel. Op een dag, toen we in een park zaten, legde hij me uit dat we allemaal een bepaald idee van onszelf hebben, misschien maar een vage schets, onduidelijk, maar uiteindelijk zijn we geneigd een bepaald idee van onszelf te hebben, en de waarheid is dat we dat idee vaak laten samenvallen met een bepaald denkbeeldig personage waarin we onszelf herkennen.’
‘Zoals?’
Rebecca dacht er even over na.
‘Zoals iemand die naar huis wil maar de weg niet meer kan vinden. Of iemand anders die de dingen altijd net iets eerder ziet dan de rest. Dat soort dingen. Dat is wat we van onszelf kunnen aanvoelen.’ (p. 187)

Een mooi citaat over het zijn:

‘Ze herkenden zich in de dingen die gebeurden, in de voorwerpen, in de kleuren, in de toon, in een zekere traagheid, in het licht, en ook in de personages natuurlijk, maar dan in allemaal, niet in eentje ervan, in allemaal tegelijk – weet u, wij zijn een heleboel dingen, en we zijn al die dingen tegelijk.’ (p. 189)

Alessandro Baricco is een van de meest gevierde hedendaagse Italiaanse auteurs. Hij schreef onder andere Zijde, De barbaren en The Game.