Welke kleine gedachte kan toch een heel leven vullen. (Wittgenstein)

Wat denk je dat er geworden is van de jonge en oude mannen? En wat denk je dat er geworden is van de vrouwen en kinderen?
Ergens zijn ze nog, springlevend, De kleinste scheut laat zien dat er eigenlijk geen dood is, En als die er ooit was hielp hij het leven vooruit, en wacht hij niet aan het eind om te stoppen, En verdween hij al toen het leven verscheen.
Alles gaat voort en dijt uit, niets gaat teloor, En sterven is anders dan iedereen dacht, en een groter geluk.
(Walter Whitman)

"Een overrompelende ervaring" schreef de Standaard, "Een prachtige ode aan muziek" pende de Tijd terecht, "Een spectaculaire muzikale reis" vond Klara. Twee weken geleden ging de opera van Kris Defoort in de Munt in première en vandaag, de dag dat Alaphilippe, zoon van een muzikant, een sportieve symfonie schreef in de stegen van Leuven, werden de opvoeringen van Defoort zijn muzikale interpretatie van Richard Powers' meesterwerk The Time Of Our Singing afgesloten. En de lovende woorden van Klara en co waren echt niet gelogen.

Maar "een overrompelende ervaring", "een prachtige ode aan muziek" en "een spectaculaire muzikale reis" konden evengoed over Powers' andere meesterwerk gaan: Orfeo.

Protagonist van dit prachtig gecomponeerd verhaal is Peter Els. En de ernst van de situatie, hoe onschuldig in zijn ogen ook, drong plots tot hem door. Peter Els stelde zich de aanklachten al voor. Obstructie van een federaal onderzoek. Onttrekking aan aanhouding. Het bewust kweken van een ziekteverwekker. Zich bezondigen aan evidente krankzinnigheid, zou hij er zelf zeker aan toevoegen. Want het, bij stom toeval, ontdekken van zijn huiskamerlaboratorium maakte van hem, Peter Els, opeens de grootste bedreiging van de nationale veiligheid. Plots was deze gepensioneerde avant-garde componist een te duchten bio-terrorist. En terwijl de angst de natie weer eens in zijn ban krijgt, vlucht Els, niet alleen kriskras door het land, maar vlucht hij eveneens in zijn verleden, zijn leven en vooral in muziek. En zo vertelt Richard Powers je, verpakt in subtiele tijdscapsules, dus niet alleen het lot en de levensgeschiedenis van Peter Els, maar ook de geschiedenis van de laatste 70 jaar van Amerika en 700 jaar muziekgeschiedenis.

Als Powers over muziek schrijft gebeuren er wonderen, de woorden deinen en ademen. Muziek omgezet in woorden, woorden omgezet in muziek, Orfeo doet verwonderen en bewonderen. Mozart zijn 'Jupiter', Mahlers 'Kindertotenlieder', Messiaen zijn 'Quatuor pour la fin du temps', Reichs 'Proverb' en Sjostakovitsj zijn vijfde zullen, dankzij Powers, rijker, dieper en voller klinken als ooit te voren.

En naarmate alle lijnen, verleden, heden en muziek, bijeen komen, tot een orgelpunt komen, ontsluiert zich een prachtige ontknoping, de finale climax van een sublieme symfonie.