Au paradis de Pierre et Gilles.
Pierre, een fotograaf, en Gilles, een schilder. En samen scheppen ze hun eigen wereld. Beelden van Apollo's, van heiligen, van femme fatales, van martelaren, van sterke vrouwen. Een lach en een traan, maar altijd, in schittering, spotlights op het kloppend hart. 'The world of Pierre et Gilles should be seen in terms of contamination. Everything in it seems subject to a kind-of generalized contagion: painting and photography, large and small subjects, tradition and fashion, vileness and nobility, stars and ordinary people. The cold gaudiness of mass-produced religious imagery coexists with old-fashioned fairground scenes. The hippie scene interacts with the saccharine world of Indian 'B' movies. Russian and Chinese posters rub shoulders with the kind of ingenious sets Méliès used in his films, while cheap illustrated calendars confront bondage shots.' (p.7). Heerlijk is het te dolen zonder woorden in het Eden van Pierre en Gilles.
(IM Gino)
