(N)iets menselijks is hun vreemd
In haar debuut Pineapple Street zoomt Jenny Jackson in op de een procent witte rijke bovenlaag van New York. De familie Stockton, sinds generaties eigenaars van vastgoed zijn ‘oud geld’. Georgiana, de verwende benjamin van de familie valt voor een getrouwde collega. Dochter Darley is gehuwd met een Koreaanse whizzkid en brengt zo kleur in de verder verbluffend witte wereld van de rijken. Zoon Cord is ‘beneden zijn stand’ gehuwd met Sasha, die dappere, maar vruchteloze pogingen doet om te aarden binnen deze rijke, wereldvreemde familie. Toch blijven beide Stocktondochters haar hardnekkig voor een golddigger aanzien. Dat schoondochter Sasha in het ouderlijk huis op Pineapple Street mocht intrekken, stuit Darley en Georgiana enorm tegen de borst. Dat zij het huis bovendien een veredeld museum vindt waar ze zich niet thuis voelt, terwijl Darley en Georgiana er hun mooiste herinneringen hebben beleefd, drijft een almaar grotere wig in een familie waar geld iets is waar niet over gepraat wordt.
De karakterbeschrijvingen worden raak en trefzeker geschetst. Zo waren Georgiana en haar moeder zonder tennis ‘net twee vreemden die precies dezelfde oren hadden’. De oneliners vliegen soms even fel heen en weer als de tennisballen op het veld. De drie perspectieven van de (schoon)dochters geven inzicht in Darleys angsten wanneer haar man werkloos wordt en de daaruit voortvloeiende financiële onzekerheid te onkies is om aan de familie te vertellen, in buitenstaander Sasha die toch altijd net weer die ene faux pas begaat en zich erbij hoort neer te leggen dat zelfs een douchegordijn vervangen in het huis moeilijk ligt en in wereldvreemde Georgiana die ontdekt dat al dat geld haar niet echt tot een aangenaam persoon gemaakt heeft, al werkt ze dan in de ontwikkelingshulp.
Het boek, vertaald door Marga Blankestijn, lijkt op het eerste gezicht naast bijzonder grappig enkel luchtig. Toch stipt het een aantal belangrijke onderwerpen aan zoals het grotendeels ontbreken van kleur in de hogere machtssegmenten met een pijnlijk significant voorval tijdens een etentje.
De auteur leidt haar lezer met gedetailleerde beschrijvingen en rake observaties langs hilarische situaties over pijnlijk gênante momenten, tot vaststaande feiten als ja, ook rijke kinderen lusten weinig meer dan fishsticks en kip nuggets. De setting in de rijke jetset met Cartier armbanden, trustfondsen, weekendhuizen op Martha’s Vineyard en exclusieve clubs mag dan wellicht niet vertrouwd zijn voor de meeste lezers, maar Jenny Jackson slaagt er in dit boek in om de eenpercenters menselijk te maken, want ook hen overkomt soms ellende die al het geld van de wereld niet van hen kan weghouden en aan het einde van de rit zijn ook zij goede mensen die af en toe domme dingen doen en dus feilbaar zijn. Dat brengt ze zo sprankelend dat het overtuigt, zélfs in een setting die de meesten onder ons vreemd is.
Deze recensie verscheen eerder op Hebban.
