Ongemeen scherp maar zo mooi
Door het open raam hoorde ik ze gillen, huilen. Ik denk dat iedereen het hoorde, maar niemand kwam naar buiten.
Chicago, 1973. Pleasant Valley, zo noemt de negenjarige Shannon ‘Kite’ Vickerson de nette buitenwijk waar ze woont. Shannon wordt door iedereen ‘Kite’ genoemd, zo wil ze ook aangesproken worden, omdat zij als ze buitengaat steeds een vlieger bij zich heeft. Niet dat zij er mee vliegert maar ze kan er zich achter wegstoppen, haar verlegenheid mee verbergen maar nog meer ook haar ‘anders’ zijn. Ze heeft het moeilijk om zich aan te passen aan het ‘ogenschijnlijke’ nette leven in de suburb Addison waar ze woont. Het is er perfect en iedereen neemt zijn rol als goede en bezorgde buur op zich. Er zelfs een belboom of zoals ik het ken een telefoontamtam. De eerste belt naar drie gezinnen, de drie volgende ook naar drie gezinnen enz… Superhandig als er iets aan de hand is. Maar evengoed heel gevaarlijk en een ideaal ‘klik’systeem. Kite is ook een angstig kind dat last heeft van buikwurmen zoals zij die zelf noemt. Er zijn redenen voor die buikwurmen maar die worden slechts spaarzaam prijsgegeven terwijl je als lezer het ondraaglijk spanningsveld bij Kite thuis langzaam doorheen je lijf trekt. Met haar zus lukt het ook al niet zo goed, die onttrekt zich aan het gezin. De barsten in die prachtige typische Amerikaanse suburb verschijnen zodra de familie Finches hun intrek nemen in een van die mooie huizen. Een probleemgezin met veel lawaai, schreeuwende vader en sociaal onaangepaste kinderen. Een smet op die mooie wijk. Zo erg zelfs dat angstige Kite al helemaal niet meer durft buitenkomen. De schone schijn brokkelt af. Voor de ogen van de jonge Kite stapelen de drama’s in de buurt zich op en de situatie thuis wordt onhoudbaar na een persoonlijk drama dat er zich afspeelt. Het hele verhaal is geschreven vanuit het zichtveld van Kite. Clément doet dit op prachtige wijze en laat je als het ware de wereld doorheen de ogen van Kite zien. Een verwoestende brand zet alle spanningen in de buurt op scherp en de façades storten in. Kite verhuist na een desastreuze gebeurtenis naar haar grootvader in Florida. Daar komt ze mentaal enigszins tot rust maar de wereld van de pensionada’s en het trauma dat zij al jarenlang uit haar jeugd meespeelt zorgen ervoor dat zij jaren later op zeventienjarige leeftijd terugkeert en wil opgraven wat het daglicht niet kan verdragen.
In dat tweede deel vallen heel langzaam alle puzzelstukjes van die traumatisch leven op zijn plaats. Het is ook nu pas dat Kite zichzelf leert kennen en haar echt en puur karakter naar buiten treedt. Gelukkig trapt Clément niet in de val om er een feelgoodroman van te maken, die kans zat er in want zijn verweeft op een fijne wijze de gevoelens en emoties van Kite en haar ontluikende liefde. Ook hier zettn de auteur mij even in mijn hemd. Menig lezer zal op een gegeven moment wel diezelfde ervaring hebben. Dit is een verhaal over het nemen van beslissingen, het maken van keuzes met wat je overkomt.
Pleasant Valley is een verhaal dat met zijn meerlagige personages en een prachtige meeslepende proza een ‘Pleasant book’ is waar ik toch eventjes moest van bekomen. Ongemeen scherp maar zo mooi.
