Zinderend, beklijvend familieverhaal

"In Pluto liet de zon ons dezelfde kant op groeien. Onze klokken stonden gelijk. Daar was samen nog niet deelbaar door apart."

Een verhaal met een gouden randje, over moeders, dochters, zussen en de ragfijne draden die hen verbinden, een leven lang, tot over de dood heen.
Een boek over sterke vrouwen ook, en eentje overgoten met een flinke scheut nostalgie.
Ik heb dit boek ontzettend graag gelezen. Als ik in een boek zinnen of woorden tegenkom die me raken, dan maak ik ezelsoren. De mooiste zinnen schrijf ik over in mijn leesdagboek. In deze roman ben ik hiermee gestopt, omdat ik op bijna iedere pagina een vertederende zin tegenkwam.

Schrijven is een ambacht. Een bekwame schrijver wikt en weegt woorden, verfraait ze, en presenteert de lezer schoonheid, net zoals een schrijnwerker hout bevoelt, schuurt en schaaft en uit niets iets moois creëert. Dat Lara Taveirne het schrijversambacht tot in de puntjes beheerst en genoegen schept in het verwennen van haar lezers, is iets dat je doorheen heel het verhaal voelt.

Tijdens het lezen van het verhaal van de immer twijfelende Antonia moest ik aan het gedicht "Een zwemmer is een ruiter" van Paul Snoeck denken.

"... En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het altijd allesbegrijpende water.
(...)
in het water kan men nooit geheel alleen zijn
en toch nog eenzaam blijven."

Steek dit boek in je reiskoffer of verslind het in gestolen uren thuis. Je hoeft me nadien niet te bedanken. Dit boek is een cadeautje voor jezelf. Lees het en geef het door aan anderen. Dit boek moet gelezen worden.

(Ik voeg Lara Taveirne bij deze toe aan mijn lijstje favoriete auteurs, en schaf me meteen haar hele oeuvre aan! Leve vrouwelijke schrijfsters!)