De essentie van het leven

Ik heb pas laat in mijn leven de rust en schoonheid van de bergen ontdekt, het heeft waarschijnlijk iets te maken met ouder worden. Hoe langer ik hier op deze aardbol ben hoe nietiger ik mezelf voel en hoe zorgzamer ik word voor mijn omgeving en dierbaren. Iets bewijzen hoeft echt niet meer en ik laat mij meer en meer meedeinen met de golven van het leven. Ik herkende dit gevoel heel erg in deze schitterende debuutroman van Franco Faggiani

Leo, een vijftigjarige journalist, schrijver worstelt met het verlies van zijn vrouw Chiara. Hij blijft achter met zijn dochter Nina maar is er met zijn gedachten niet bij, het rouwproces eist zijn tol. Nina die in een opleiding voor orthopedagogie zit komt plots, een manier die haar blijkbaar eigen is met een voorstel voor de dag om Martino een autistisch jongetje dat in een instelling verblijft in huis op te nemen. Leo gaat daar in mee, iets dat hem wat zinvolheid in zijn bestaan biedt. Gemakkelijk is het niet want de communicatie met Martino met ASS is niet zo evident, maar hij is gemakkelijk in omgang en krijgt rust bij Nina en Leo. Als Nina enkele jaren later dan terug onverwacht met de mededeling in huis valt dat zij naar Amerika vertrekt om zich verder te bekwamen vat Leo het plan op om het huis, eigenlijk bouwval in de Piemontese Alpen dat hij nog samen met Chiara kocht te restaureren om er met Martino heen te trekken. Het was een toekomstdroom van Chiara waar zij nooit heeft kunnen van genieten. Deze hele historie is eigenlijk al voldoende om een boek te vullen maar Faggiani vertelt dit alles op heel kundige wijze met de nodige flashbacks op nauwelijks een paar pagina’s want dit is slechts de aanzet van een diep emotionele vertelling over twee zwijgzame en zonderlinge karakters die op eenzame hoogte naar elkaar toegroeien. Vader met een zoon die niet zijn zoon is.

Eens zij hun intrek hebben genomen in de verbouwde woning daalt er een rust op beiden, weg uit het drukke stadsleven. Voor Martino is dat rustig en gezapig levensritme een weldaad, ver weg van alle prikkels die zo inbeuken op zijn autisme. Martino verweeft zich op zijn geheel eigen wijze met deze gemeenschap hoog in de bergen. Hij wordt opgenomen op de boerderij van de oude Augusto die ook geen woord meer zegt dan nodig. Er ontwikkelt zich hechte vriendschap tussen beiden die het leeftijdsverschil overbrugt en erg helend is voor Martino. Faggiani beschrijft dit op een prachtige wonderlijke wijze met erg veel inzicht in de autistische denkwereld van Martino. Het is diepgaand hoe hij die nieuwe vriendschap vanuit Martino laat groeien zonder dat Leo daar enige notie van heeft. Het is ook te danken aan Leo die Martino daar hoog in de bergen zelf zijn leven laat leiden, een loslaten dat dan uiteindelijk terugkeert in een erkenning van Martino voor Leo, aangrijpend mooi. Net zoals in elke gemeenschap ontwikkelen zich naast dit empathisch verhaal een aantal zijlijnen en personages, uitweidingen die het leven daar hoog in de bergen zo typeert en ook menselijk maakt. Wat zich zou kunnen ontspinnen tot een ware feelgoodroman is een val waar Faggiani niet in trapt. Integendeel, hij verheft dit alles tot een stuk proza verpakt in een bedrieglijke eenvoud.

Tussen twee werelden brengt je daar waar de essentie van het leven en goed leven ligt. Aanvaarden, loslaten en genieten van die kleine periferie waarin je leeft maar daar tezelfdertijd ook zorg voor dragen. Misschien is dat wel een definitie voor geluk. Dit bracht dit boek mij wel.

Jan Stevens, redacteur boekensite.gent