Janken is een keuze
Met de bijzondere beginzin: “Ik kwam geluidloos uit onze moeder gebarsten” “Dat ik niet jankte werd mijn ontstaansgeschiedenis. Ik jankte niet.” Krijg je al onmiddellijk een zekere hardheid mee.
De 25 jarige Ada is hals over kop vertrokken naar Spanje en werkt daar op een boerderij bij Molina Hij spreekt enkel Spaans, Ada enkel Nederlands. Toch lukt het om te communiceren.
Ada beschrijft haar eigen jeugd wonend bij haar vader en broer in een caravanpark Het is een hard leven. “Ik ben een werktuig” p 92 en p.93 “ Janken is een keuze. Zoals alles een keuze is.”
De tentoonstelling in de kunstschool waar ze aan deelneemt geeft even een ander perspectief. Onverwacht komt haar vader kijken. Hij zegt niks. Dan heeft Ada het gevoel dat ze haar vader verraden heeft en vlucht ze naar Spanje.
Voor de begrafenis van haar broer komt ze terug en heeft ze een gesprek met haar vader.
“Mijn schouders schokken omdat ik het koud heb. Het water loopt langs mijn kaak, mijn nek, de kraag van mijn jas in; “Ik jank niet”, zeg ik, mijn stem trilt ongehoorzaam als de vleugels van een vlinder. Mijn vader kijkt naar me met een zwaarte in zijn ogen die ik als liefde denk te herkennen.
“Dit is geen janken.”
