Never Tear Us Apart

Er is op deze site al een leestip te vinden over de Nederlandse vertaling van dit boek, maar goede boeken mogen wel meer dan één keer aangeraden worden. Ik heb de Engelse versie gelezen. Een vriendin had mij het boek warm aanbevolen, en ik had de titel in mijn gsm genoteerd, maar hoe langer die er in stond, hoe meer ik twijfelde: een boek over zusjes? Was dat echt wel iets voor mij? Ja dus.

Het boek opent met het beeld van het huis waar het grootste deel van het boek zich afspeelt. Het is afgelegen, vuil, en verlaten. De sfeer is gezet: “This the year we are haunted.” Het boek baadt meteen in een waas van gothic mysterie. “This the year something else is the terror.”

De zussen van de titel zijn September en July. Ze verschillen nauwelijks tien maanden en zijn onafscheidelijk. Hun leeftijd is in het begin niet helemaal duidelijk, maar wel dat het tieners zijn. Ze mogen dan wel onafscheidelijk zijn; het zijn twee totaal andere karakters. De jongste, July, heeft de donkere looks van haar moeder, en is vrij meegaand. De oudste, September, heeft de Scandinavische trekken van haar vader en is dominant, agressief en moedwillig tegendraads.

Waarom hun moeder met hen naar dat afgelegen huis (dat niet zonder ironie “The Settle House” heet: hier lijkt niets gesetteld) trekt, is het mysterie dat het verhaal vooruitstuwt. Voordien woonden ze in Oxford, en daar is iets gebeurd, iets dramatisch. Als ze aangekomen zijn, sluit de moeder zich op in haar slaapkamer, vermoedelijk om die dramatische gebeurtenis te verwerken (de vader is buiten beeld, maar ook hij heeft - in zijn afwezigheid - zijn rol in het geheel). De beide meisjes ontdekken het huis en de omgeving op hun eentje.
Gaandeweg krijgen we te lezen wat er in Oxford gebeurd is, maar dat lijkt in eerste instantie een vrij banaal verhaal vol teenage drama te zijn. Toch weet de schrijfster de aandacht en (vooral) de suspense vast te houden. Toegegeven, Daisy Johnson gebruikt daarvoor een aantal clichés en het verhaal is niet altijd onvoorspelbaar, maar het is met een zodanige vaart en meeslependheid verteld dat je als lezer helemaal meegezogen wordt.

Ik dacht dat ik met Sisters een vrij licht tussendoortje mee had. Niets is minder waar. Het verhaal kruipt onder je vel. De tragische climax waar het boek naar opbouwt legt de duistere kant van de aandoenlijk hechte band tussen de zusjes bloot, en die is onthutsend tot op de laatste bladzijde.