Wij zijn allemaal sprokkelaars
Sprokkelaars is een fijn boek om te lezen, maar ik geef meteen mee dat dit boek me eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld heeft. De opzet is erg sterk: het boek begint wanneer hoofdpersonage Jong de universitaire schoolbanken verlaat en op zoek gaat naar werk. Hij komt terecht in de partijloods van zijn oom, waar hij aan de kassa mag zitten en met dozen mag slepen. We kennen het allemaal wel, we gaan naar de Action voor goedkope chocolade en shampoo en daar zie je werknemers die zijn zoals Jong. Sommigen zullen zeggen dat we op hen neerkijken, dat we denken dat ze dom zijn en niets kunnen. Vanuit Jongs blik wordt dat gedachtegoed ontkracht. Mira Aluç voert een reeks personages op die hun eigen willetje, hun eigen geschiedenis en vooral hun eigen trots hebben. Daarin zit de grootste meerwaarde van het verhaal. Wat we doen maakt ons niet per se tot wie we zijn, we kunnen meer zijn dan enkel partijhandelaar, maar tegelijkertijd worden we vaak (door anderen, maar uiteindelijk ook door onszelf) gereduceerd tot de plaats waar we dag in dag uit met dozen gaan sjouwen.
Mira Aluç schetst prachtige scènes, schrijft vlot en koos een zeer boeiend onderwerp, maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat een deel van haar scènes op een koude steen vallen. Ze worden iets te snel afgekapt, ze lijken niet op elkaar door te gaan. Uiteindelijk leest Sprokkelaars vooral als een soort plakboek van korte beelden die allemaal met dezelfde werkplek te maken hebben, wat een perfecte opzet kan zijn voor een boek, maar persoonlijk mis ik nog iets meer diepgang, mis ik een cathartische ervaring aan het einde. Ik voelde het boek niet voldoende. Het is een boeiend debuut en heeft zeker zijn waarde, al is het maar omwille van de mooie schrijfstijl, maar van haar volgende boek verwacht ik dan wel een niveautje hoger.
