Misschien wel de leukste roman over ouder worden

Even de achterflap citeren: “Met een zeldzaam gevoelige en luchtig geschreven pen schrijft Henk Spaan misschien wel de leukste roman over ouder worden.”

Voor mij leuk in de zin dat het je vaak doet glimlachen en dat het herkenbaar is want er zit onder de ironie ook het besef van ouder worden, angst voor dementie en rouw. Beseffen dat je meer herinneringen hebt dan toekomst.

De 70-jarige Edward Wakker (Ed) woont sinds kort in een appartementencomplex voor 65-plussers. Zijn vrouw Lieke is eerder, anderhalf jaar geleden overleden. Dat het leven doorgaat weet Ed. Dat het niet gemakkelijk is eveneens. Maar dat het gemis zo groot is, had hij zich niet kunnen voorstellen. Na een korte periode dat Ed uit het leven wou stappen wil hij nu zo goed mogelijk ouder worden, voor Lieke… In het appartementencomplex heeft hij geen vrienden. Hij trekt wel regelmatig op met Wally, ze wandelen vaak samen van hun flat naar een café en na de nodige gin tonics weer terug en kijken op hun telefoon hoeveel stappen dat oplevert. Hij mijmert: “Als je niet kan terugkijken hoeveel je had gelopen die dag was er in wezen niks gebeurd.”

Groot deel van het boek gaat over vroeger, over de vele vakanties in Italië, Castelpietro, over de vele vrienden daar, kunstenaars en musici, over zijn huwelijk daar met Lieke zijn in ’82, maar het grootste deel van zijn herinneringen spelen zich af in ’84, een woelig jaar. Het zijn uitgewerkte dagboekfragmenten die hij destijds schreef. Lieke vroeg hem op haar sterfbed om er een boek van te maken.

Het wisselt steeds af met gebeurtenissen in het zorgcentrum en herinneringen uit Italië. Hij zit op het internet en twitter en als oud-journalist beantwoordt hij graag, op ironische wijze, allerlei evaluaties en vragenlijsten de hij via mail ontvangt. Hilarische stukjes!

Mooi vond ik het volgende, het gaat over mensen en hun verdriet en verlies delen op internet: “Vroeger schreeuwden de mensen het uit in hun hoofdkussen, nu hebben ze internet. Toen Lieke doodging zat ik nog niet op Twitter, dus heb ik het gelaten bij rouwkaarten in een enveloppe, met postzegel erop. Papieren post is de warme bakker van de moderne communicatie.” Mooi toch?

Een beetje en afknapper was het slot, ongeloofwaardig zelfs. Maar ja, wie ben ik? Hij is de schrijver.

boekensite.gent