Stenen keren terug
Als je te veel gewicht op je schouders voelt, ga dan wandelen. En als je te weinig gewicht voelt om de grond onder je voeten te voelen, wandel dan met een steen van 40 kilogram op je rug. Dat is in ieder geval het plan van Beatrice Searle, om een veertig kilogram wegende steen mee te nemen op pelgrimstocht van Oslo naar Trondheim. In de steen heeft ze twee voetsporen gekerfd en onderweg wil ze mensen uitnodigen om in de steen te gaan staan. Zo kunnen ze de grond onder hun voeten letterlijk voelen.
De reis gaat uiteraard heel anders dan gepland. Het pelgrimspad tussen Oslo en Trondheim is maar net gemaakt voor het dragen van net genoeg benodigdheden om in leven te blijven, uiteraard niet voor het dragen van een logge, zware steen. Beatrice moet hulp inschakelen van een kar (waarop ze de steen trekt) een een extra persoon, haar toenmalige partner, die haar helpt de steen te manoeuvreren en het kampeermateriaal draagt. Wat volgt is een ongelooflijk relaas van twee personen die een steen door het Noorse landschap trekken, door bossen, dalen en over bergkammen, met alle gevolgen van dien. De tocht zelf is de moeite om te lezen, hilarisch en schrijnend en daarnaast krijg je ook hier en daar op ondoordringbare wijze een inzicht in Beatrice als persoon en de reden waarom ze de noodzaak voelde om met een steen door de Noorse bergen te gaan sjouwen.
Naast het feit dat je enorm veel bijleert over geologie (ik heb héél veel woorden moeten vertalen om dan tot de conclusie te komen dat ik het vertaalde woord ook niet kende, verwacht je aan een overrompeling van stenenjargon), is het ook een boek dat je doet nadenken over groundedness, over alleen zijn en je ergens thuis voelen, over ankeren. Stenen lijken onbeweeglijk, ze vormen een thuis, maar Stone Will Answer toont tegelijkertijd aan dat stenen ook bewegen, ze worden omhoog gestuwd, rollen weg en keren weer terug.
To see a print is to see an absence, schrijft Beatrice. Een voetstap in de aarde is een afwezigheid van iemand, het is een verhaal, het is wachten op het terugkeren. Dat mag een troost zijn: stenen keren altijd terug, wij keren altijd terug.