Lang verwachte vervolg op "De jongen in de gestreepte pyjama" en opnieuw een schot in de roos!

Dit boek hield me 3 dagen lang compleet in de ban. 400 pagina's lang werd ik meegezogen in het leven van de 91-jarige Gretel, die de demonen uit haar verleden probeert te temmen.
Dit boek is het vervolg op de bestseller De jongen in de gestreepte pyjama, het verhaal van de 9-jarige Bruno die samen met zijn ouders en zus tijdens WO2 woont aan de rand van het concentratiekamp 'Oudwis', zoals hij het zelf noemt. Het verhaal van de oorlog vanuit het perspectief van een Duits kind, met (spoileralert!) een noodlottig en onverwacht einde.
In dit vervolgverhaal lezen we hoe het zijn oudere zus Gretel, die na de oorlog een 'persona non grata' is en moet leven met een knoert van een schuldbesef, vergaat na 1945. Sterk hoe Boyne een verhaal schrijft dat niet enkel verbazingwekkend snel en vlot leest, met cliffhangers strooit (het verhaal wisselt voortdurend tussen heden en verleden) alsof het niets is (ik ruik het filmscenario al!) én ons tegelijk met een geweten schopt. Indrukwekkend ook hoe hij er in slaagt van Gretel zowel een sympathiek personage als ook antipathieke vrouw te maken, met wie je soms wel, en dan weer niet medelijden hebt.
De eeuwige 'wir haben es nicht gewusst'- discussie en de vraag of je je jonge leeftijd kan inroepen als verzachtende factor, de begrijpelijke maar harde reactie van de nabestaanden de slachtoffers, ja, het blijft wel even aan je kleven. Wat had ik graag 'nie wieder Krieg' gezegd op het einde van dit verslag, helaas is dat een utopie. Maar net daarom blijft dit soort boeken zo noodzakelijk.