Een leven tussen haakjes

Dit boek leest als een sneltrein. Het begint met de ontmoeting tussen hoofdpersonage May Solovjov en Aline, een meisje dat in de problemen lijkt te verzwelgen. Vanaf dat punt, bladzijde één als het ware, houdt de spanning je in zijn ban.

Wat gebeurt er tussen Aline en May? En meer nog, wat gebeurt er niet tussen hen? Maud Vanhauwaert laat Aline steeds tussen haakjes praten, alsof ze er niet is, alsof ze niet zegt (of schrijft) wat ze echt zegt. Alles wat Aline daarmee zegt is een nuance, een nagedachte, iets dat geschrapt kan worden.

Het boek gaat over de wens te verdwijnen, over fictie en feit, en hoewel je met Tosca zeker geen thriller gaat lezen, is het op die manier opgebouwd dat je eigenlijk de hele tijd wil doorlezen.

Hoewel het boek niet helemaal in zijn plooi viel aan het einde (Ik wilde nog te veel weten, ik had nog vragen), is het zeker een aanrader voor wie een vlot geschreven en tegelijk dichterlijke boek wil lezen. Om de zoveel pagina's schrijft de auteur namelijk ook een gedicht, en dit zijn echt pareltjes, waarmee ze opnieuw aantoont dat ze een meesterlijke dichteres is.