Noeste nukkigheid van een slagerszoon

Al meteen vanaf de eerste bladzijde spat het slagersvakjargon van de pagina's: van de 'kossem' en de 'burrie' had ik als vlees-leek nog nooit gehoord. Evenzeer tastbaar op die eerste pagina: de liefde voor het ambacht, de materie/dieren waarmee je werkt, de ervaring en het vertrouwen dat onontbeerlijk is om een vakman te worden.

Slagerszoon Rensing heeft het allemaal, en bovenop is hij behept met het uitzonderlijk talent om een dier te kunnen 'lezen' en sappig mals vlees te spotten. Hij is er trots op om zijn klanten kwaliteit te kunnen serveren, en wil niet inboeten op de prijs om correct vlees te kunnen aanbieden. Een slager van 'den goeden ouden tijd' dus, waar je smaakpapillen geprikkeld worden en je proeft wat je eet.
Maar wanneer er een supermarkt opent in zijn dorp, waar veel goedkoper vlees te rapen valt, ziet hij zijn klanten schielijk verdwijnen en slinkt zijn voorraad kwaliteitsvlees niet. Het maakt van Rensing een norse, nukkige man, die star blijft vechten tegen de bierkaai en weigert in te boeten aan kwaliteit. Maar het volk zwicht voor goedkope karbonades en opgepompt waterig vlees. Zijn eega Jacobine, een kordate vrouw die weet hoe je klanten kan paaien en een verkoopster pur sang is, probeert de halsstarrige Rensing op andere gedachten te brengen, maar zijn verzet is baldadig.

Het boek voelde voor mij heel Vlaams aan, ondanks dat het geschreven is door een Nederlander. De stugge Vlaamse volksaard, het koppig uw goesting blijven doen tegen beter weten in, de noeste arbeid: het tekent de Vlaming ten top. Sarkar is zelf ook een vakman, die met taal en woorden boetseert en kneedt, en in een bepaalde beschrijving van een koebeest je als lezer de indruk geeft dat hij een vrouw beschrijft, echt knap!
Genomineerd voor de Bronzen Uil, en wat mij betreft alvast een potentiële winnaar!